Das Haus an der Ampel - Reinhard Mey

Manchmal fahre ich aus 'ner alten Gewohnheit

'Ne Ausfahrt zu spät von der Autobahn raus

Dann nehm' ich den Schleichweg durchs Dorf bis zur Ampel

Dann halt ich genau vor meinem Elternhaus

Da steht es noch immer wie vor hundert Jahr’n

Als wir darin lebten, uneitel und schlicht

Ein bisschen verwittert, ein bisschen verlassen

Das Gartentor offen, im Flurfenster Licht

Die Farbe der Haustür ist abgeblättert

Das Fensterchen darin hat einen Sprung

Der Klingelknopf über dem Namen verrostet

Doch die Glocke klingt wie in der Erinnerung, uh

Meine Mutter macht auf, ihre Hände zittern wie immer ein wenig

Es riecht nach Kaffee und ein bisschen nach Rauch

Obwohl Vater ja angeblich schon lange nicht mehr raucht

Ich seh' ihn im Sessel vor seinem alten Röhrenradio

Die Augen geschlossen und er dirigiert

Seinen Mozart, ich habe ihm rot auf der Skala

Seine Lieblingssender mit Edding markiert

In der Diele hängt dieser Trevira-Mantel

Die steinalte Katze schnurrt leis vor sich hin

Wie seh’n mich die beiden, was werden sie sagen

Jetzt wo ich selbst so grau wie sie geworden bin?

Uh

Auf dem Küchentisch steht das Glas Pulverkaffee

Der Topf mit dem Tauchsieder, vorsintflutlich

Der Kühlschrank beklebt mit Postkarten und Zetteln

Ach, ich könnt' euch was erzählen, sag' ich

Wie wir mit den Kindern die Dahlien gepflanzt haben

In eurem Garten, um sie Jahr für Jahr

Dann mühselig aus der gefrorenen Erde wieder auszugraben

Wenn der Winter da war

Und vorm Haus träumte Fred auf der Schaukel vom Fliegen

Ihr habt sie dort mal nur für ihn aufgestellt

Fred ist groß und ist tatsächlich Flieger geworden

Und fliegt riesen Flugzeuge um die ganze Welt, uh

Tja, so trägt der Dreisatz, den ihr mit ihm übtet

Noch einmal seine späten Früchte, wie gut

Die drei mit euch lesen und schreiben lernten

«Olaf malt Uta und Fu ruft tut»

Wisst ihr noch wie Lulu in eurem Backofen

Ihre Fimo-Tiere ausgehärtet hat?

Und wie sie mit Mutter am Küchentisch malte

Schier unermüdlich, Blatt für Blatt

Nun, Lulu ist heute eine Silberschmiedin

Sie singt, malt und kocht, da fällst Du auf die Knie

Und Mutter sagt: «Junge, hast du getrunken?»

«Aber Mutter», sag' ich, «Das mach ich doch nie!», uh

«Aber Mutter, das mach ich doch nie»

Und Großenkel habt ihr, ja, ganz wunderbare

So freundliche kleine, also ich sag'

Die werdet ihr lieben, die singen und tanzen

Und malen den lieben, langen Tag

Und ich?

Nun, ich mach' immer noch diese Lieder

Ihr wisst ja, das wollte ich immer schon gern

Ob man davon leben kann, was soll ich sagen?

Eh zu spät, dass ich noch was Richtiges lern'

Ich träume noch oft wie als Kind

Ich hole euch mit meinem goldenen Motorboot

Von der Arbeit ab und wir fahr’n nach Paris

Und in der Kajüte macht Mutter das Abendbrot, uh

Vater steht auf, legt die Frankfurter Zeitung

In den Karton für das Altpapier

Den hattet ihr ausgelegt mit Ahornblättern

Für den verletzten Igel, den Max und ihr

Eines Abends am Straßenrand aufgelesen und liebevoll aufgepäppelt habt

Eh ihr ihm im Laubhaufen hinten im Garten

Ein sicheres Quartier und die Freiheit gabt

Und, ja, Max ist gegang’n, Max hat alles geseh’n

Die dunkelsten Nächte und den hellsten Schein

Immer ein bisschen weiter, immer allen voran

Immer auf seinem Weg und ganz allein, uh

Ach, was erzähl' ich euch hier?

Das wisst ihr doch alles längst

Da oben auf eurem Wolkenthron

Hupen und blinken hinter mir, die Ampel ist grün

Ist ja gut, ist ja gut, ist ja gut, ich fahre ja schon, uh

Кейде ескі әдетімді тастаймын

Автобаннан кеш шығу

Сосын ауылды аралайтын жасырын жолмен бағдаршамға барамын

Сосын ата-анамның үйінің алдына тоқтаймын

Жүз жыл бұрынғыдай әлі де сол жерде

Біз онда өмір сүрген кезде, қарапайым және қарапайым

Біраз тозған, біраз тасталған

Бақша қақпасы ашық, дәліз терезесінде жарық

Алдыңғы есіктің бояуы сыпырылып кеткен

Оның терезесінде жарықшақ бар

Атаудың үстіндегі қоңырау түймесі тот басқан

Бірақ қоңырау есіндей соғылады, уф

Анам есікті ашады, қолдары әдеттегідей сәл дірілдейді

Кофе мен аздап түтіннің иісі шығады

Әкесі көптен бері темекі шекпеген

Мен оны ескі түтік радиосының алдындағы креслода көремін

Көздерін жұмып, жүргізеді

Оның Моцарт, мен оны таразыға қызыл қойдым

Өзінің сүйікті станцияларын Эддингпен белгіледі

Бұл Тревира пальтосы залда ілулі тұр

Кәрі мысық өзінен-өзі ақырын ызылдайды

Олар мені қалай көреді, не дейді

Енді мен ол сияқты сұр болып кеттім бе?

ой

Бір стақан еріген кофе асхана үстелінде

Батыру жылытқышы бар кастрюль, антидилювиан

Тоңазытқыш ашық хаттармен және жазбалармен жабылған

О, мен саған бірдеңе айта алар едім, деймін

Балалармен гүлгүлді қалай отырғыздық

Сіздің бақшаңызда, олардың айналасында жыл сайын

Содан кейін оны қайтадан қатып қалған жерден қазып алу

Қыс келгенде

Ал үй алдында Фред әткеншекте ұшуды армандады

Сіз оларды тек ол үшін қойдыңыз

Фред үлкен және шын мәнінде ұшқыш болды

Және үлкен ұшақтармен бүкіл әлем бойынша ұшады, уф

Бұл сіз онымен бірге орындаған үш ереже

Тағы да оның кеш жемісі

Үшеуі сендермен оқуды, жазуды үйренді

«Олаф Юта суретін салады, ал Фу шақырады»

Сіздің пеште Лулу қалай есіңізде ме?

полимерлі балшық жануарларыңызды қатайтты ма?

Ал ас үй үстелінде анасымен қалай сурет салып жатқаны

Жалықпай дерлік, парақ парақ

Ал, Лулу бүгінде күміс шебері

Ән айтады, сурет салады, тамақ жасайды, тізе бүгіп қаласың

Ал анам: «Балам, ішіп пе едің?» дейді.

«Бірақ ана,» деймін, «мен ешқашан олай жасамаймын!», уф

«Бірақ ана, мен ешқашан олай жасамаймын»

Ал сенің шөберелерің бар, иә, тамаша

Сондай мейірімді кішкентайлар, деймін

Сіз ән айтып, би билейтіндерді жақсы көресіз

Ал қымбатты, ұзақ күнді бояу

Және мен?

Мен бұл әндерді әлі де шығарамын

Білесің бе, мен мұны әрқашан қалағанмын

Одан күн көре аласың ба, не айтайын?

Мен нақты нәрсені үйренуге кеш

Мен әлі бала кезімдегідей армандаймын

Мен сені алтын моторлы қайығыма отырғызамын

Жұмыстан шығып, Парижге барамыз

Ал кабинада ана кешкі асты жасайды

Әкем орнынан тұрып, Frankfurter Zeitung газетін қояды

макулатураға арналған қорапқа

Сіз оны үйеңкі жапырақтарымен төседіңіз

Жараланған кірпі, Макс және сіз үшін

Бір күні кешке сіз оны жол жиегінде алып, сүйіспеншілікпен емдедіңіз

Артқы бақтағы жапырақтардың үйіндісінде оның алдында

Қауіпсіз жай мен еркіндік берді

Иә, Макс кетті, Макс бәрін көрді

Ең қараңғы түндер және ең жарқын жарқырау

Әрқашан сәл алға, әрқашан топтаманың алдында

Әрқашан өз жолында және жалғыз, uh

О, мен саған бұл жерде не айтып тұрмын?

Сіз мұның бәрін білесіз

Бұлт тағыңда

Артымда мүйіздер мен жыпылықтайды, бағдаршам жасыл

Жарайды, жарайды, жақсы, мен барамын, уф