Chet - Reinhard Mey

Wir durften in den Laden damals ja noch gar nicht rein

Und wenn sie dich erwischten, gab es jede Menge Ärger

Ich sah grimmig aus und cool, um ‘n bisschen älter zu erschein‘

Vor dem Jazz-Tempel Augsburger Straße, Ecke Nürnberger

In meinem Ami-Parka lungerte ich rum vorm Notausgang

Manchmal kam jemand raus und ließ die Tür kurze Zeit offen

Und mit dem warmen Rauch, der nass und schwer ins Freie drang

Kamen Fetzen von Musik und ich stand wie vom Schlag getroffen

Ich kam fast jeden Abend, hab an der Eisentür gelauscht

Mal kam eine Bedienung raus, «Na, Kleiner, das könnte dir so passen!»

Und ich hab meine Briefmarkensammlung bei ihr eingetauscht

Dafür hat sie mich von der Garderobe aus zuhören lassen

Da spielten sie: Bob Whitlock, Bass, verzückt und selbstverlor‘n

Saxophon Gerry Mulligan, um den sich alles drehte

«Das Uhrwerk» Chico Hamilton, und mir klingt‘s heut noch in den Ohr‘n:

Der liebe Gott himself: Mister Chet Baker, Trompete!

Und wenn er spielte, dann war‘s als ob die Welt ringsum versank

Den Blick in sich gekehrt, ließ er die Melodien entstehen

In einem klaren, schwerelosen und lupenreinen Klang

Ich hielt den Atem an, mir sollte nicht ein Ton entgehen

Und er spielte noch genial, als er schon an der Nadel hing

Entzug, Rückfall, Entzug, das Leben ging ihm aus den Fugen

Und er spielte wie ein Engel, als er durch die Hölle ging

Und sie ihm bei ‘ner Keilerei alle Zähne ausschlugen

An Abenden wie heut, wenn ich ihn in alten Platten such

Will sich ein andres Foto durch die Hochglanzcover blenden:

Das Bild des Todgeweihten, um den Hals das weiße Tuch

Das silbern funkelnde Instrument in knöchernen Händen

Dann ist‘s, als setzte er‘s mit schmalen, blassen Lippen an

Als wenn ein Blues legato, federleicht vorüberwehte —

In Amsterdam verreckt nachts 3 Uhr 10 auf der Straße ein Mann

The God Father himself, Mister Chet Baker, Trompete

Ол кезде бізді дүкенге де кіргізбеді

Ал егер олар сені ұстап алса, көп қиындық болды

Мен аздап үлкенірек көріну үшін қатал және салқын көріндім

Augsburger Strasse джаз храмының алдында, Нюрнбергер бұрышында

Мен американдық саябағымдағы авариялық шығудың алдында демалдым

Кейде біреу шығып, есікті аз уақытқа ашық қалдыратын

Ал дымқыл және ауыр шыққан жылы түтінмен

Музыканың үзінділері келді, мен соққандай болдым

Мен күнде кешке дерлік келіп, темір есік алдында тыңдайтынмын

Кейде даяшы шығып: «Ал, кішкентайым, бұл сізге жарасады!»

Мен онымен маркалар коллекциямды айырбастадым

Сондықтан ол маған гардеробтан тыңдауға рұқсат берді

Онда олар ойнады: Боб Уитлок, бас, экстаз және өзін жоғалтты

Саксофон Джерри Маллиган бұл туралы айтты

«Сағат механизмі» Чико Гамильтон және ол әлі күнге дейін құлағымда:

Қымбатты Құдайдың өзі: Мистер Чет Бейкер, керней!

Ал ол ойнағанда айналадағы дүние батып бара жатқандай болды

Ішіне үңіліп, әуендерді шығарды

Ашық, салмақсыз және мінсіз дыбыста

Ешбір дыбысты жібергім келмей, демімді басып қалдым

Ол инеде тұрғанда әлі де тамаша ойнады

Шығарылу, қайталану, шегіну, өмір оған құлдырап бара жатты

Ал ол тозақтан өткенде періштедей ойнады

Және олар төбелесте оның барлық тістерін жұлып тастады

Бүгінгідей кештерде мен оны ескі жазбалардан іздеймін

Басқа фотосурет жылтыр мұқаба арқылы жасырғысы келеді:

Мойнында ақ мата таққан ажал құшқан адамның бейнесі

Сүйекті қолдағы күміс жарқыраған аспап

Сосын жұқа, бозарған еріндерімен қойғандай

Блюз легатосы, қауырсын сияқты жеңіл, өтіп бара жатқандай -

Амстердамда таңғы сағат 3:10-да ер адам көшеде қайтыс болды

Құдай Әкенің өзі, Мистер Чет Бейкер, керней