In The End - Peter Hammill

I promise you, I won’t leave a clue:

no tell-tale remark, no print from my shoe.

Still a steady trail to the water’s edge —

I will keep my pledge to the end;

I intend to go free

No more rushing around, no more travelling chess;

I guess I’d better sit down, you know I do need the rest…

Yes, it’s time to resign with equanimity and placidity

from the game.

I can’t explain;

I can’t relate…

Have I done it all too late?

Now is the time for the commission to report;

till lately, I thought: I’d been planted.

Trying hard to make it all come real,

permission to feel is ungranted.

But, now it’s happening, I’d like to keep it private if I can;

last words, last look, make a final stand.

Now my number’s come up on the Pools,

guess I’ll board Titanic for a cruise…

Now is the time to make my status clear,

too late, I fear, and lonely,

as friends and enemies traverse the stage,

all in a rage disown me.

And all the pip-props shatter into dust about my ears;

memory and conscience, hope and fear.

As I crawl out further on the limb

something tells me I am crawling in to unknown prophecies and lives —

the rainbow’s end is hemmed around with knives…

As I stand on the boards and the stage lights grow dim,

shall I go out of doors, or shall I maybe go in?

Have I reached the point when I should take my cue

and follow you and your signs?

I can’t remember my line

at the prompter cat calls

and the cards all fall

in the strike

All the pages are thin, all the corners are curled.

Does the starshine fall in through my window on the world?

or am I living our (the seeds of doubt) a chronicle of revenge?

The willow bends

as do my hands —

do your understand?

And will you still be my friend in the end?

… When my mouth falls slack

and I can’t summon up another tune,

shall I then look back and say

I did it all

too soon

Мен сізге уәде беремін, мен анықтама қалдырмаймын:

еш айтатын сөз жоқ, аяқ киімімнің басылым жоқ.

Судың жағасына дейін бірқалыпты  соқпақ —

Мен сөзімді соңына  тұрамын;

Мен босатқым келеді

Енді асықпай, шахмат ойнамайды;

Отырғаным дұрыс деп ойлаймын, қалғаны маған керек екенін білесіз...

Иә, байсалдылық пен байсалдылықпен отставкаға кететін кез келді

ойыннан.

Мен түсіндіре алмаймын;

Мен байланыстыра алмаймын…

Мен мұны кеш жасадым ба?

Қазір комиссияның есеп беру уақыты келді;

соңғы кезге дейін мен: мені отырғызды деп ойладым.

Барлығын болдыруға талпыну 

Өзіңізді мазасыз сезінуге рұқсат.

Бірақ, қазір бұл орын алуда, мен мүмкін болса, оны құпия сақтағым келеді;

соңғы сөздер, соңғы көзқарас, соңғы ұстанымды болыңыз.

Қазір менің нөмірім бассейндерде пайда болады,

Мен круиз үшін Титаникке мінемін деп ойлаймын...

Қазір менің мәртебемді айқын етудің уақыты келді,

тым кеш, мен қорқамын және жалғызбын,

Достар мен дұшпандар сахнадан өтіп бара жатқанда,

ашу     барлығы                                                                             Менен |

Барлық пип-реквизиттер құлағымның айналасында шаңға айналады;

жады мен ар-ождан, үміт пен қорқыныш.

Мен альбастың астына түсіп кетсем

Бір нәрсе маған белгісіз пайғамбарлықтарға және өмір сүргенімді айтады -

кемпірқосақтың ұшы пышақтармен қоршалған...

Мен тақталарда тұрсам және сахна шамдары күңгірт болып өседі,

Мен есіктен шығамын ба, әлде кірейін бе?

Мен өзімнің кюімді алуым керек деп айттым ба?

және сенің белгілеріңмен жүре ме?

Мен өзімнің жолымды есімде жоқ

 мысық шақырған кезде

және карталардың бәрі түседі

 ереуілде

Барлық парақтар жұқа, барлық бұрыштары бұралған.

Дүниедегі тереземнен жұлдыз сәулесі түседі ме?

немесе мен біздің                                      кү                                                                                                                                                                     мæрдæмæм ба ?

Тал иіледі

менің қолдарым сияқты —

түсінесің бе?

Ақыр аяғында сіз мен мен  досы бола бересіз бе?

… Менің аузым босаңсыған кезде

және басқа әуен шақыра алмаймын,

Артыма қарап, айтамын ба

Мен бәрін жасадым

тым ерте