Forsaken Gardens - Peter Hammill

Where are all the joys of yesterday?

Where, now, is the happiness and laughter that we shared?

Gone, like our childhood dreams, aspirations and beliefs;

Time is a thief, and he ravages our gardens

Stripping saplings, felling trees

Trampling on our flowers, sucking sap and drying seeds

In the midnight candle-light of experience

All colour fades, green fingers grey

Time, alone, shall murder all the flowers

Still, there’s time to share our plots and all that we call 'ours'

How much worse, then, if we all deny each others' needs

And keep our gardens privately?

Its getting colder, wind and rain leave gashes;

Looking back, I only see the friends I’ve lost

Fires smoulder, raking through the ashes

My hands are dirty, my mind is numb

I count the cost of 'I':

«I need to get on, I’ve got to tend my garden;

Got to shut you out, no time to crave your pardon now»

Now I see the garden that I’ve grown is

Just the same as those outside;

The fences that, erected to protect, simply divide…

There’s ruination everywhere

The weather has played havoc with the grass…

Does anyone believe his garden’s really going to last?

In the time allotted us, can any man keep miserly his own?

Is there any pleasure in a solitary growth?

Come and see my garden if you will

I’d like someone to see it all before each root is killed

Surely now its time to open up each life to all

Tear down the walls, if it’s not too late!

There is so much sorrow in the world

There is so much emptiness and heartbreak and pain

Somewhere on the road we have all taken a wrong turn…

How can we build the right path again?

Through the grief, through the pain

Our flowers need each other’s rain…

Кешегі қуаныштар қайда?

Біз бөліскен бақыт пен күлкі қайда қалды?

Біздің балалық армандарымыз, ұмтылыстарымыз және сенімдеріміз сияқты кетті;

Уақыт             ұры                                                   |

Көшеттерді аршу, ағаштарды кесу

Гүлдерімізді таптап, шырын сорып, тұқымдарды кептіру

Түн ортасында тәжірибе шамы

Барлық түсі өшеді, жасыл саусақтар сұр

Уақыт жалғыз өзі барлық гүлдерді өлтіреді

Десе де, өз учаскелерімізді және біз "біздікі" деп атайтын нәрселерді бөлісуге уақыт бар.

Демек, егер барлығымыз басқалардың қажеттіліктерін жоққа шығарсақ, қанша жаман

Ал біздің бақшаларымызды жеке ұстайсыз ба?

Күн суытып, жел мен жаңбыр жауады;

Өткенге қарасам, мен жоғалған достарымды ғана көремін

Күлді тырналаған оттар жанып барады

Менің қолым кір                                                                                                                     |

Мен "мен" құнын санаймын:

«Мен жүруім керек, мен бақшамды күтуім керек;

Сізді өшіруге тура келді, енді кешірім сұрауға уақыт жоқ »

Қазір мен өзім өсірген бақшаны көріп тұрмын

Сырттағылармен бірдей;

Қорғау үшін салынған қоршаулар жай бөледі...

Барлық жерде бүліну бар

Ауа-райы шөпті бұзды ...

Оның бақшасы шынымен ұзақ болатынына біреу сене ме?

Бізге берілген уақыт ішінде кез келген адам сараңдықпен өз меншігін сақтай ала ма?

Жалғыз өсудің рахаты бар ма?

Келіп, менің бақшамды көріңіз

Әрбір тамыр жойылмай тұрып, біреудің бәрін көргенін қалаймын

Қазір оның әр өмірін барлығына ашатын уақыты келді

Әлі кеш болмаса, қабырғаларды бұзыңыз!

Дүниеде қайғы көп

Бос     көп                                             |

Жолдың бір жерінде бәріміз бұрыс бұрылдық…

Біз дұрыс жолды қалай қайта сала аламыз?

Қайғы арқылы, қайғы арқылы

Біздің гүлдер бір-бірінің жаңбырына мұқтаж...