I Once Wrote Some Poems - Peter Hammill

I once wrote some poems of stillness and silence,

standing by rivers of reflected light:

my thoughts were on being loved and yet unloved, too —

I surrendered to the warmth of the night.

And now I feel like dying,

and if the water were still here, it would

hold me close.

I once wrote a poem while walking on gravestones,

as cobbles, rain and tear lashed down my face…

I then felt my whole world was fading

as memories jostled and fell into place.

And now I feel like dying,

and the pain of old fires still burns.

I never wrote poems when I bit my knuckles

and Death started slipping into my mouth…

but that was really a long time ago,

and I’m not writing poems now.

And though I don’t feel quite like dying,

there is something deep inside me softly crying.

And though I don’t feel quite like dying

there is something deep inside me softly…

Мен бір кездері тыныштық пен тыныштық туралы өлеңдер жаздым,

шағылысқан жарық өзендерінің жағасында тұру:

Менің ойларым сүйіспеншілік және сүймеген             

Түннің ыстығына  мойынсұндым.

Енді мен өлгім келеді,

Егер су осында болса, бұл еді

мені жақын ұста.

Мен бір рет қабірлерде жүргенде өлең жаздым,

тас тас, жаңбыр мен жас бетімнен қалып…

Мен             бүкіл әлем                                                                                                                                                                                                                                     |

 естеліктер дірілдеп, орнына түсті.

Енді мен өлгім келеді,

ескі оттың азабы әлі де жанып тұрады.

Ешқашан қолым  тістеп            өлең  жазбағанмын

және Өлім аузыма  сырғып кете бастады...

бірақ бұл шынымен көп уақыт бұрын болды,

ал мен қазір өлең жазбаймын.

Мен өлгім келмесе де,

Ішімде бірдеңе ақырын жылап жатыр.

Мен өлгім келмейді

Менің ішімде бір нәрсе бар...