Mahnılar Məni - Orxan Zeynallı

Elə bir hiss var ki, ürəyimdən uzaqdayam

Geri gələndə yolumu kimsə gözləmir (heç kim)

Küləyi bezdirən bu şəhərdə, xoşbəxtlik ehtimalı %1

Danışmaq, yazmaq, oxumaq, yadda qalmaq…

Səni sevən səndən vaxt istəyir, sevgi istəmir

Çağırmışdım dostları dar günümdə…

Hələ də yoxdur səs-səmir

Davamlı payız qoxusu, xəzanlı misralarda

Mən artıq eyni mövzulardan ibarət bir sətir

Mən artıq yaxın deyiləm sənə əvvəlkitək…

Həyatım bələd sənə, qulaqların sözlərimi izləmir!

De sevgin aysberq kimi altda gizlənib, yoxsa üstdəmi?

Səni isidir toxunuşum, yoxsa hər şey sözdəmi?

Maraqlan, gör kim öz həyatını pisləmir?

Həyat bataqlıdır hə?

Bəlkə Aid düz demir?!

Həyat adlı qaranlığın içində

Arzularla çətindir yaşamaq

Unudaraq dərdləri güləndə

Mahnılar məni…

Ağladar yenə…

Həyat adlı qaranlığın içində

Arzularla çətindir yaşamaq

Unudaraq dərdləri güləndə

Mahnılar məni…

Ağladar yenə…

Soyuq divarlara söykənmək

Uzaqlara baxıb — niyə böyüdük?

— demək

Tapa bilsəydik səadəti

Sahil boyu qurduğumuz saraylarda

Dalğalardan çəkinmədən

Özu ilə səmaya səni hissələrlə çəkir gedən

Böyümək — səni böyüdəni itirməkdir, demək!

Məni sıxır keçmişdən qalan gödəkçə və xatirələr!

Sığal çəkir, bu deyil əzizləmək

Bu deyil qəliz demək, həyatı pisləmək

Və kimsə niyə nifrət etdiyini yox

Niyə sevə bilmədiyini deyir

Valideynlər çox vaxt kim olduğunu yox

Kim ola bilmədiyini deyir!

Uzun qış gecələrində, qarışıq fikirlər

Elə o vaxtı susur doğmalar, danışır fikirlər

Sən içməsən də, köhnə dost gəlib, süz deyir

Bütün qış məni dinlə və de — «Orxan düz deyir!»

Həyat adlı qaranlığın içində

Arzularla çətindir yaşamaq

Unudaraq dərdləri güləndə

Mahnılar məni…

Ağladar yenə…

Həyat adlı qaranlığın içində

Arzularla çətindir yaşamaq

Unudaraq dərdləri güləndə

Mahnılar məni…

Ağladar yenə…

Жүрегімнен алыстап кеткендей сезім бар

Мен қайтып келгенде мені ешкім күтпейді (ешкім)

Бұл желді қалада бақытты болу ықтималдығы 1%

Сөйлеу, жазу, оқу, есте сақтау...

Сені сүйген адам сенен уақытты қалайды, махаббатты қаламайды

Мен қиын күнімде достарыма қоңырау шалдым ...

Әлі де шу жоқ

Тұрақты күз иісі, асыл сызықтар

Менде бірдей тақырыптардың желісі бар

Мен енді саған жақын емеспін...

Өмірім сені біледі, құлағым сөзімді тыңдамайды!

Махаббат айсберг сияқты астында жасырылған ба, әлде жоғарыда ма?

Сізге қол тигізу ыстық па, әлде бәрі осылай аталады ма?

Қызық, оның өмірін кім айыптамайды?

Өмір батпақ, солай емес пе?

Мүмкін Aid дұрыс емес шығар?!

Өмір деп аталатын қараңғыда

Арманмен өмір сүру қиын

Қайғыңды ұмытып күлгенде

Мені әндер…

Тағы да жылау…

Өмір деп аталатын қараңғыда

Арманмен өмір сүру қиын

Қайғыңды ұмытып күлгенде

Мені әндер…

Тағы да жылау…

Суық қабырғаларға сүйеніп

Алысқа қарасақ – біз неге өстік?

- деп

Бақытты таба алсақ

Жағалауды бойлай салған сарайларда

Толқындардан ойланбастан

Сізді аспанға бөлшектеп тартатын

Есейу - сені өсірген адамнан айырылу!

Мені күртеше мен өткен күннің естеліктері басып кетті!

Еркелетеді, еркелетпейді

Бұл өмірді айыптау, айту жаман емес

Оны неге ешкім жек көрмейді

Неге сүйе алмайтынын айтады

Ата-аналар көбінесе олардың кім екенін білмейді

Сіз бола алмаймын деп кім айтты!

Қыстың ұзақ түндерінде, Ойлары аралас

Ол кезде ағайын-туыс үнсіз, сөйлейтін ой

Ішпесе де ескі досы келіп бірдеңе дейді

Мені қыс бойы тыңдап, «Орханның айтқаны дұрыс!» деңіз.

Өмір деп аталатын қараңғыда

Арманмен өмір сүру қиын

Қайғыңды ұмытып күлгенде

Мені әндер…

Тағы да жылау…

Өмір деп аталатын қараңғыда

Арманмен өмір сүру қиын

Қайғыңды ұмытып күлгенде

Мені әндер…

Тағы да жылау…