Tulimyrsky - Moonsorrow

«Muistan, kuinka katsoin sinä yönä ulos ikkunasta

Meri oli tyyni, ja taivaan tähtiä peitti ohut, harsomainen sumu

Ranta oli hiljaisempi kuin koskaan, mutta minä en saanut unta

Katselin lintujen värisevän oksillaan;

Ihmettelin miksi ne ovat niin levottomia, aivan kuin olisivat odottaneet jotain

Myöhemmin ymmärsin, että kuolema oli kuiskannut niille, aivan kuten se olisi

kuiskannut meillekin jos olisimme osanneet sen kieltä.»

«Aamun vielä viipyessä he saapuivat

Kuusi pitkää ja kapeaa

Kauniisti koristeltua laivaa piirtyi sumuun alle virstan päässä siitä ikkunasta

Josta minä niitä katselin

Seurasin, kuinka aseistetut miehet yksi toisensa jälkeen kahlasivat rantaan ja

sytyttivät tulen soihtuihinsa;

Ja he olivat ensin vaiti, yhtä hiljaa kuin rantakin

Sammutin kynttilän ikkunaltani toivoen että miehet eivät olleet huomanneet

minua, ja pakenin.»

Aseet esiin!

Soihdut esiin!

Nyt menkää ja tuhotkaa!

Kaikki polttakaa!

Sääliä ei ansaita, jokainen asukas surmatkaa!

Jätitte kotinne kostaaksenne, se tehkää ja täyttäkää kohtalonne!

Tahdoitte verta, nyt siihen itsenne tahrikaa!

Meri peilaa korkeita liekkejä, lohikäärmeet lepäävät ylpeinä kaiken keskellä

Katselevat hävitystä, seuraavat tappajan kirvestä ja miekkaa

Joku pakenee, repii nuolen selästään.

Niin moni verivanaan hukkuu

Meri peilaa korkeita liekkejä, aurinko tulen mustaan henkeen peittyy

Niin nousee… tulimyrsky!

Mustaa verta sylkee!

Taivaan maalaa… tulimyrsky!

Liekein maata nylkee!

«Se oli kostoretki, vaikka en tiennyt sitä vielä silloin

Miehet olivat kotoisin siitä samasta kylästä, kaukaa meren toiselta rannalta

Johon me olimme vuotta aiemmin hyökänneet…

Ja minä muistan, kuinka yksi heistä oli silloin jäänyt tekemään kauppaa

kanssamme;

Luopio, joka ei halunnut palata omiensa luo

Ja me ostimme häneltä avaimet hänen kansansa hävittämiseen.»

Ryöstäkää!

Raiskatkaa!

Aamu valkenee kaukana

Matkojen takana jo miehet miekkoinensa

Ei näy ihmistä täällä

Suojaa vailla on kylä, ei sitä kukaan aavista

Hyökkäyksen nopean sarastus lähettää, jo talo toisensa jälkeen palaa

Päivä lyhyt monelle lie.

Sen jokainen muistaa mistä myöhemmin kerrotaan

Kun hän saapui, kun hän katsoi kattojen palavan, näki rakkaiden kaatuvan

Ei aseita laskettu.

Kuolevan suulla se mistä he tulivat

«Ei heillä paljon eloonjääneitä ollut

Taistelutahtoa heillä kuitenkin oli, ja uusia miekkoja saattoi aina takoa

Talven ja kevään kestäessä he rakensivat kuusi upeinta koskaan näkemääni laivaa

Ja kokosivat niihin miehiä kaikista heille suopeista naapurikylistä

Kolmenkymmentä väkivahvaa pohjanmiestä kuhunkin

Heidän laivansa eivät pelänneet merta, ja miehet itse eivät pelänneet mitään.»

Niin miehet matkalleen saatetaan

Ja väki rannalla odottaa, kenties peloissaan

Huuto kauas jo kiirii, nyt soutakaa!

Niin täynnä uhoa nuoret hetkeään vartovat

Kunnes salmen suulla tyhjästä myrsky nousee

Vaivatta repii vahvankin kannelta aaltoihin

Pohjatuulelle Orm jo raivoissaan huutaa

Tätä laivaa et kaada!

Miehet köysiin tarttukaa!

«Ehkä se oli joku heidän jumalistaan

Joka sai koko kesän rannikkoa piinanneen vimmaisen tuulen viimein laantumaan

Eihän kukaan meistä arvannut, mikä tuho meitä sen tähden kohtaisi;

Muistan vain jonkun kironneen sitä, kuinka karja pitää sumun takia koota

takaisin aitaukseen

Mutta linnut tiesivät, ja ne pysyivät vaiti, ja kuuntelivat.»

Ei hiljaista rantaa niin

Merta katso, tunne veden paino

Mitä vihaa se päällään kantaa

On niityillä vihreillä noilla rauha kuin kuolemassa

Liike pysähtyy.

Usva pelloilla raskaana makaa

Pian päivä jo hämärtyy.

Ei merelle näy

Torilla jokunen kauppaansa vielä käy

Osa kotiin kai aamulla jäänyt on

Jossain lammas apeana heiniään syö

Vierellä paimen nälkäinen ja levoton

Sumu tiheä ei avita kenenkään matkaa

Ei kukaan tiedä mitä meri matkaan saa

«Sinä yönä, kun sytytin kynttilän ikkunalleni…

Se ei kavaltanut minua, vaikka uskon, että sen olisi pitänyt

Muistan katsoneeni, kuinka soihtu toisensa jälkeen syttyi, mutta miehet itse

odottivat jotain;

Ja he keskustelivat

Juoksin läheisille kukkuloille herättämättä ketään

Ja toivoin että he heräisivät itse ja tietäisivät paeta

Eivät ne miehet minua tulleet hakemaan, eivätkä ketään niistä jotka pian

saisivat surmansa.»

Vimma katseista loistaa, pelon kohtaa

Ja talo toisensa jälkeen palaa

Ristin kantaja nyt verta kaavullaan

Jos kultaa vain löytyy, se otetaan

Ryöstäkää!

Polttakaa!

Tappakaa!

Nyt kosto haetaan!

«Henkipatto, jota he etsivät, tuli aikoinaan rannoillemme pohjanmiesten

ryöstöretken mukana

Yhteen niistä läheisistä kaupungeista joissa kauppamiehet usein käyvät

Hän oli voimallinen soturi, mutta ei välittänyt maineesta, sillä kulta oli

sokaissut hänet

Ja hän saapui myöhemmin luoksemme

Tarjoten meille mahdollisuutta ryöstää hänen kansansa rikkaudet;

Ja me maksoimme hänelle siitä tiedosta jonka hän meille antoi.»

Niin teilleen mennyt kylän viimein löytää

Miekka vyöteisillä lepää, auringossa välkehtii

Tuopistaan juo, pitkään puhuu

Moni puheesta luopion kiinnostuu

Meren takaa jostain hän tänne saapui

Meren taakse hän sukunsa jätti

Hetken epäröi, palmikkoaan haroo

Hän tuskin aikoo takaisin

Suvullaan on rahaa, sen hän kertoo

Ja sen kylänmies ahnas kuulee mielellään

Vielä kuoppaansa lankeaa, sitä vielä ei tiedä

Jokaisen petoksen kuolema lunastaa

«Ja sinä aamuna, kun me olimme laskemassa vesille ja suuntaamassa kohti

kanssamme kauppaa tehneen petturin kylää, hän lähti luotamme

Näin hänet itse, kun hän oli kävellyt viimeiseltä talolta jo puolen virstaa

antamamme kultasäkki harteillaan;

Ja siksi tiedän, että nämä kyläämme myöhemmin hyökänneet miehet eivät häntä

täältä koskaan löytäneet.»

On veri luopion meidän!

Sen saamme vaikka kaikki pitäisi polttaa

Saa siitä maksaa minkä myi

Hornaan veljensä hylännyt joutaa

Eikä kukaan sitä tiedä, ei voinut nähdä

Kun jo kaukana maa haastoi typeryyden

Päätöksen tarinalleen, häpeän hiljaisen sai

«En tiedä, kuinka monta päivää lopulta vietin piilopaikassani, sillä palavien

talojen yllä makaava musta savu peitti auringon;

ja ne talot paloivat pitkään

Ehkä he lähtivät laivoinensa jo samana iltana, mutta minä en uskaltanut palata

kylään vielä silloin

Ja rannalla oli edelleen hiljaista, kun tulimyrsky viimein laantui;

mutta ihmiset olivat kuolleet, ja linnut olivat lentäneet pois.»

Pian tanssivat liekit yksin

Yksin jää kaunis ranta alle taivaan

Hiljainen paikkaa haavojaan

Niin matkaan laivat lasketaan

Kiirii särkynyt ääni jossain

Jossain mies yksin soutaessaan laulaa

Taskut täynnä, kohti itää

Tulen hehku näyttää öisen tien

Niin tuuli kotiin meidät vie

«Сол түні терезеден қалай қарағаным есімде

Теңіз тыныш болды, ал аспандағы жұлдыздар жұқа, дәке тәрізді тұманмен жабылған.

Жағажай бұрынғыдан да тыныш болды, бірақ мен ұйықтай алмадым

Мен құстардың бұтақтарында дірілдегенін көрдім;

Бірдеңені күткендей, неліктен беймаза болды деп ойладым

Кейіннен мен өлімнің оларға да сыбырлағанын түсіндім

Оның тілін білсек, бізге де сыбырлады».

«Таң атқанша, олар келді

Алты ұзын және тар

Әдемі безендірілген кеме сол терезеден бір мильге жетпей тұман ішінде бейнеленген

Мен оларды қайдан көрдім

Мен қарулы адамдардың бірінен соң бірі жағаға шығып келе жатқанын көрдім

олардың алауларында от жағылды;

Ал олар алғашында жағадай үнсіз қалды

Ер адамдар байқамаған болар деп, тереземнің жанындағы шамды сөндірдім

Мен, мен қашып кеттім».

Қару-жарақ!

Шамдарды шығарыңыз!

Енді барып, құрт!

Барлығын өртеп жіберіңіз!

Өкінішті еңбекпен тапқан жоқ, әрбір тұрғын өліп жатыр!

Сіз кек алу үшін, оны жасаңыз және тағдырыңызды орындау үшін үйіңізден кеттіңіз!

Сіз қан алғыңыз келді, енді онымен жағыңыз!

Теңіз жалынның айнасы, Айдаһарлар осының ортасында мақтанышпен демалады

Қирауды бақылап, өлтірушінің балтасы мен қылышын аңдып

Біреу қашып кетеді, оның арқасынан жебені жұлып алады.

Қаншама қансорғыштар суға батады

Теңіз биік жалынның айнасы, Күн оттың қара рухымен көмкерілген

Осылайша көтеріледі... отты дауыл!

Қара қан түкіру!

Аспан сурет салуда... отты дауыл!

Жалын жердің терісін жұлып жатыр!

«Бұл кек алу болды, бірақ мен оны сол кезде білмедім

Ер адамдар теңіздің арғы жағындағы сол ауылдан еді

Біз бір жыл бұрын шабуыл жасаған едік ...

Содан кейін олардың біреуі саудаға қалай қалдырылғаны есімде

Бізбен бірге;

Өзіне қайтып оралғысы келмеген теріскей

Біз одан оның халқын жою үшін кілттерді сатып алдық».

Тонау!

Зорлау!

Таң алыстан атады

Қылыш ұстаған адамдар жолдың артында

Сіз бұл жерден адамды көре алмайсыз

Қорғансыз ауыл бар, оны ешкім білмейді

Шабуылдың жылдам жарқылы үйлер бірінен соң бірі өртеніп жатыр

Көптеген адамдар үшін бұл күн қысқа.

Әркімнің есінде кейін не айтылады

Ол келгенде шатырлардың өртеніп жатқанын көріп, жақындарының құлағанын көрді

Қаруды есептемегенде.

Өліп жатқандардың аузымен, олар қайдан келді

«Олардың тірі қалғандары көп болмады

Дегенмен, олардың шайқасқа ерік-жігері болды және жаңа қылыштарды әрқашан соғуға болады

Қыста және көктемде олар мен көрген ең керемет алты кеме жасады

Олар көрші ауылдардың барлығынан өздеріне лайықты ер-азаматтарды жинады

Әрқайсысы отыз күшті солтүстік

Олардың кемелері теңізден қорықпады, ал адамдардың өздері ештеңеден қорықпады».

Ерлерді осылай жөнелтеді

Ал жағадағы қалың жұрт қорқып тұрған шығар

Айқайла, асығыс, енді қатарға!

Қауіп-қатерге толы жастар уақыттарын алады

Бұғаздың аузында күтпеген жерден дауыл көтерілгенше

Тіпті күшті палубаны толқындарға оңай жұлып алады

Төменгі желде Орм қазірдің өзінде қатты айғайлап жатыр

Сіз бұл кемені аудармайсыз!

Ерлер арқандарды ұстайды!

«Мүмкін бұл олардың құдайларының бірі шығар

Бұл жаз бойы жағалауды азаптайтын қаһарлы желді ақыры басуға мәжбүр етті

Ешқайсымыз оның кесірінен қандай апатқа ұшырайтынымызды болжаған жоқпыз;

Әлі есімде, тұманның кесірінен біреудің малды қалай дөңгелету керек деп қарғағаны есімде

алаңқайға оралу

Бірақ құстар білді, олар үндемей, тыңдады ».

Мұндай тыныш жағажай емес

Теңізге қара, судың салмағын сезін

Қандай жек көрушілік

Сол жасыл шалғындарда ажал сияқты тыныштық бар

Қозғалыс тоқтайды.

Усва далада жүкті жатыр

Жақында күн қараңғы болады.

Теңіз көрінісі жоқ

Біреу әлі базарда өз дүкенін жүргізіп жатыр

Меніңше, олардың кейбіреулері таңертең үйде қалды

Бір жерде маймыл сияқты қой шөпті жейді

Қасында қойшының қарны ашқан, мазасыз

Қалың тұман ешкімге жолға кедергі келтірмейді

Теңіздің не әкелетінін ешкім білмейді

«Сол түні мен тереземде шам жаққанда...

Ол маған опасыздық жасамады, дегенмен мен солай болуы керек деп ойлаймын

Әлі есімде, алаудың бірінен соң бірі жанып жатқанын көрдім, бірақ ерлердің өздері

бірдеңені күтті;

Және олар сөйлесті

Ешкімді оятпай жақын маңдағы төбелерге жүгірдім

Ал мен олар өздігінен оянып, құтылудың жолын біледі деп үміттендім

Мені алуға келгендер де, көп ұзамай келгендердің ешқайсысы да емес

өлтірілетін еді».

Ашу көзден нұрланады, қорқынышпен кездеседі

Үйден кейін үй өртенеді

Крест көтерушінің үстінде қан бар

Табылатын алтын болса, алынады

Тонау!

Өрт!

Өлтір!

Енді кек алу керек!

«Олар іздеп жүрген құтқару қайығы бір кездері солтүстік адамдардан біздің жағалауға келді

рейдер тобымен бірге

Саудагерлер жиі баратын жақын маңдағы қалалардың біріне

Ол құдіретті жауынгер еді, бірақ атақ-даңққа мән бермеді, өйткені ол алтын

оны соқыр етті

Ал ол бізге кейінірек келді

Бізге өз халқының байлығын тонауға мүмкіндік беру;

Біз оған берген ақпараты үшін ақша төледік».

Осылайша сіз барған ауылыңызды табасыз

Қылыш белбеуде, Күнге жарқырайды

Пинттен сусындар, ұзақ сөйлеседі

Көптеген жолдан тайғандар сөзге қызығушылық танытады

Ол мұнда теңіздің арғы жағындағы бір жерден келді

Ол отбасын теңіздің арғы жағында қалдырды

Сәл іркіліп, өрімін тырмалайды

Оның қайтып келуі екіталай

Отбасында ақша бар дейді ол

Ал ашкөз ауыл адамы мұны естігенді ұнатады

Әлі де шұңқырға түседі, бұл әлі белгісіз

Әрбір сатқындықты өлім өтейді

«Сол күні таңертең біз ұшып, бет алды

бізбен сауда жасаған сатқынның ауылы, ол бізді тастап кетті

Мен оны соңғы үйден жарты миль жүргенде көрдім

оның иығына берген алтын қап;

Сол себепті де мен білемін, кейінірек біздің ауылға шабуыл жасаған бұл адамдар ол емес

осы жерден табылған».

Жолдан тайғанның қаны біздікі!

Біз мұны бәріміз күйіп кетуіміз керек болса да аламыз

Сатқаныңыз үшін ақы алыңыз

Хорнаның ағасы оны тастап кетті

Оны ешкім білмейді, көре алмады

Алыста жүргенде ел ақымақтыққа қарсы шықты

Әңгімесінің қорытындысы бойынша ол ұят үнсіздікке ие болды

«Өрттен тығылып жатқан жерімде қанша күн болғанымды білмеймін

үйлердің үстінде жатқан қара түтін күнді тұмшалады;

және ол үйлер ұзақ уақыт бойы өртенді

Мүмкін олар сол күні кешке өз кемелерін тастап кеткен шығар, бірақ мен қайтып оралуға батылым бармадым

Сонда да барамын

Отты дауыл ақыры басылғанда, жағажайда әлі тыныш болды;

Бірақ адамдар өліп, құстар ұшып кетті ».

Көп ұзамай жалын жалғыз биледі

Аспан астындағы әдемі жағажай жалғыз қалады

Үнсіз адам жарасын емдейді

Осылайша кемелер суға жіберіледі

Бір жерде айқайлаған сынық дауыс шығады

Бір жерде ер адам жалғыз есу кезінде ән айтады

Қалталары толы, шығысқа қарай

Оттың жарқылы түнгі жолды көрсетеді

Сонымен жел бізді үйге апарады