Sankarihauta - Moonsorrow

Saapui hän keskelle hävityksen

kylään ammoin niin rauhaisaan.

Katot hehkuivat väreissä liekkien

ja veri rakkaiden peitti maan.

Vihan nostatti ja kiiri taivaisiin.

Niin moni lieni jo tiellä tuonelaan

vaan he viel’ei veisi häntä mukanaan.

Vaik’joukkonsa hän kokosi liki lyödyistä,

yksin raivonsa vavahdutti julmaa vastusta.

Kai satakunta ruumista hän polki allensa,

armoa ken sai kohtas’vain kirveen kaulalla.

«Miekanterät vapauttakaa,

kostuttakaa kylmää rautaa!

Suokaa heille vihastanne,

hukuttakaa hurmeen virtaan!»

«Kilpien taa piiloutukaa,

pelkurit jo perääntykää!

Ohitsemme jos mielitte

viimeinenkin hautaan saattakaa!»

Harvatpa kertomaan säästyivät,

siksi veri yltyi virtaamaan.

Niin vain aika koitti myös sankarin

kirjailtu miekka kourassaan

(vaan mies taipumaton veljet rinnallaan

tarustoissa elää ainiaan).

Amongst such ravage he arrived,

to a village once so calm.

Rooftops glowing the colours of flame

and the blood of the beloved on the ground.

Such anger did it raise to echo through all skies.

To beyond so many may have travelled

but not yet they were to take him along.

'though gathering his forces from those nearly defeated,

alone it was his rage that shook the cruel enemy.

Hundreds of corpses he trampled underfoot,

his axe on their necks as a display of mercy.

«Blades of your swords shall be set free,

iron so cold shall now redden!

Grant them a glimpse of your hatred,

drown them into the streams of gore!»

«Behind your shields you shall now hide,

all you cowards better flee!

Should you past us desire to walk,

our last man standing you must strike to the ground!»

Very few were spared to tell this story,

so immensely the blood took to flowing.

And so the time of the warrior did come

with an embroided blade in its hand

(but a man unyielding with his brothers by his side

as a legend he lives forever).

Ол жойылудың ортасында келді

ауылға соншалықты тыныш.

Төбелер жалынға оранды

Сүйген адамның қаны жер бетін жауып кетті.

Ашу көтеріліп, мен көкке көтерілдім.

Көптеген адамдар саятшылыққа бара жатыр

Бірақ олар оны әлі өздерімен бірге алып кетпеді.

Ол өз әскерлерін соққыдан дерлік жинады,

оның ашуы ғана аяусыз қарсылықты тудырды.

Ол жүз дененің астын таптаған шығар,

Грейс Кен мойнына балта ғана алды.

«Қылыш жүздерін босатыңыз,

суық үтікті ылғалдандырыңыз!

Оларға қаһарыңмен батасын бер,

Хурмені ағынға батырып жібер!»

«Қалқандардың артына жасырын,

қорқақтар шегініп кетті!

Қаласаңыз өтеміз

соңғысы жерленуі мүмкін!»

Аз адам аман қалды,

сондықтан қан ағып кете бастады.

Сондықтан батырдың уақыты келді

қолында кестелі қылыш

(бірақ қасында еріксіз бауырластар

мәңгі өмір сүріңіз).

Осындай қираулардың арасында олар келді,

бір кездері тыныш ауылға.

Төбелер жалынның түсімен жарқырайды

және жердегі сүйіктісінің қаны.

Мұндай ашу бүкіл аспанды жаңғырықтырды.

Одан да көп адам саяхаттаған болуы мүмкін

Бірақ олар оны әлі алып кетпеуі керек еді.

«Жеңілгендерден өз күштерін жинағанымен,

Қатыгез жауды дүр сілкіндірген оның қаһары ғана еді.

Жүздеген мәйітті аяқ астынан таптады,

Оның балтасы олардың мойындарында Мейірімділіктің көрінісі ретінде.

«Қылыштарыңның жүздері босатылады,

сондай суық темір енді қызарады!

Оларға өшпенділігіңіздің көрінісін беріңіз,

Оларды Гор ағындарына батырыңыз! »

«Енді қалқандарыңның артына тығыласың,

қорқақтардың бәрі қашқаныңыз жөн!

Бізден өткіңіз келсе,

Біздің соңғы адамымыз, сіз жерге ұруыңыз керек!»

Бұл оқиғаны айтудан өте аз адам қалды,

қан өте қатты ағып кетті.

Осылайша жауынгердің уақыты келді

қолында кестелі жүзі бар

(бірақ қасындағы бауырларымен көнбейтін адам

Аңыз ретінде ол мәңгі өмір сүреді).