Huuto - Moonsorrow

Beyond sight eyes are blinded by the ice

A wind filled with fury slashes through hands

Mountains surrounding their prey, devoid of hope

On what can we live here?

Where can we find the path forward?

The air gets colder, though the days grow longer

The forest provides no shelter from the weather

Survivors of the wilderness rarely show themselves

The ones left behind never reaching the tranquil of a grave

Mountains surrounding their prey, devoid of hope

On what can we live here?

Where can we find the path forward?

Life does not face death

Only suffering and pain

Our ability to roam taken from us The strength of our steps exhausted

Feeble and lacklustre

Lost in doom

The weight of the sky, singing like a choir

Our ears tormented by its tones

Depriving us our freedom, giving birth to our fears

Making us forget pity

It echoes from the walls

Soars through the air

The lost hope of the final ones

Mountains surrounding their prey, next they will strike

On what does anyone live here?

Where can we find the path forward?

To the wolves the weak ones fall victim

But the strong ones get the will of the wolves

Eyes blinded we follow the sounds

Only human nature lives from evil

Instinct takes hold when the mind turns black

No path is seen under our feet

Donning a wolf felt, aided by despair

Soon the first one grabs a weapon

Bringing an end to this blasphemy and insanity

When also the last one becomes guilty of murder

One these paths cold as ice

Where in darkness we crawl to Thither the beasts wander

We have played our role

It echoes from the walls

The lost hope soars through the air

Hear the screams of the damned

The light reveals blood stains in the snow

Our deeds reflect our destination

Life does not face death

The suffering can be ended

I fear our nature

But no longer can I silence the screams

So the rain casts its final shadows

Plains turned into graveyards

Under the same sky, survivors of the wilderness

Memory of war swept away by the wind

It echoes from the walls

The lost hope soars through the air

Already in sleep I hear the screams of the damned

Көзге көрінбейтін жерде мұз соқыр

Қаһарға толы жел қолды қағып өтеді

Үміттен айырылған олжасын қоршап тұрған таулар

Біз бұл жерде немен өмір сүре аламыз?

Алға қарай жолды қайдан таба аламыз?

Күн ұзарса да, ауа суытады

Орман ауа-райынан баспана бермейді

Шөл даладан аман қалғандар өздерін сирек көрсетеді

Артында қалғандар ешқашан қабірдің тыныштығына жетпейді

Үміттен айырылған олжасын қоршап тұрған таулар

Біз бұл жерде немен өмір сүре аламыз?

Алға қарай жолды қайдан таба аламыз?

Өмір өлімге қарсы тұрмайды

Тек азап пен азап

Біздің қозғау қабілетіміз бізден           қадам  қуаты  таусылды

Әлсіз және әлсіз

Қиямет  жоғалды

Аспанның салмағы, хор болып ән салады

Оның тондарынан құлақтарымыз ауырады

Бізді еркіндігімізден айыру, қорқынышымызды туу

Бізді аяушылықты ұмыттыру

Ол қабырғалардан естіледі

Ауада ұшады

Соңғылардың үміті үзілді

Олардың жемтігін қоршап тұрған таулар, келесіде олар соғылады

Бұл жерде біреу немен тұрады?

Алға қарай жолды қайдан таба аламыз?

Қасқырларға әлсіздер құрбан болады

Бірақ күштілер қасқырлардың еркін алады

Көздер соқыр       дыбыстарға                                                                                                                                                          |

Жамандықтан тек адам табиғаты ғана өмір сүреді

Инстинкт ақыл-ой қараланған кезде ұсталады

Аяқ астынан жол көрінбейді

Үмітсіздіктің арқасында қасқыр киізін кию

Көп ұзамай біріншісі қаруды алады

Бұл күпірлік пен ақылсыздықты тоқтату

Соңғысы да кісі өлтіру үшін кінәлі болған кезде

Осы жолдардың бірі мұздай суық

Қараңғылықта қайда жорғалап барамыз Онда Аңдар              Ол ол айуандар                Онда                                                       

Біз өз рөлімізді ойнадық

Ол қабырғалардан естіледі

Үзілген үміт ауада ұшады

Қарғыс атқандардың айқайын тыңдаңыз

Жарық қардағы қан дақтарын көрсетеді

Біздің істеріміз баратын жерімізді көрсетеді

Өмір өлімге қарсы тұрмайды

Азапты тоқтатуға болады

Мен біздің табиғатымыздан қорқамын

Бірақ бұдан былай айқайларды бастай алмаймын

Осылайша жаңбыр соңғы көлеңкесін түсіреді

Жазықтар зираттарға айналды

Бір аспан астында шөл даладан аман қалғандар

Соғыс туралы естелікті жел алып кетті

Ол қабырғалардан естіледі

Үзілген үміт ауада ұшады

Ұйықтап жатқанда мен қарғыс атқандардың айқайын естимін