L'Inganno - Marlene Kuntz

Ti avvicinasti piano

Col pathos di un notturno:

Sotto il sole un pieno di gente

Ma si fece buio presto intorno

E avvinti e immemori ci baciammo;

e poi…

Qual ghigno ingenerò l’inganno!

Te ne andasti come fumo

In fosforescenti spire

Ma non c’era più nessuno attorno

Al risveglio della luce.

E infine

Avvinto e immemore mi addormentai

Ma quante risa, poi, giù nel sonno!

Сіз ақырын жақындадыңыз

Түнгі пафоспен:

Күн астындағы адамдарға толы

Бірақ көп ұзамай айнала қараңғыланды

Ал байланған және ұмытшақ біз сүйдік;

содан кейін…

Қандай күлкі мен алдауды жасаймын!

Түтіндей кетіп қалдың

Фосфорлы катушкаларда

Бірақ айналада ешкім жоқ еді

Жарық оянғанда.

Және соңында

Қатты ұмытып, ұйықтап қалдым

Бірақ ұйқыда қанша күлкі бар!