Me estoy quedando solo - Marea

Hay retazos de rencores

que se han escondido

en caminos de ortigas

donde hicimos buenas migas,

hubo adioses como yunques

y en tu risa sonaron panderetas

que secaron mis macetas,

con las lagrimitas que tú no querías

me he puesto el cariño al baño María

y ahora ya no hay quien me pare,

y en las noches claras baila mi figura

subido a un tablao de cubos de basura

entre las luces de los bares,

ha de ser la mala estrella

la que pegue coces si me ve de lejos,

la que arranque mi pellejo,

o tal vez la letanía de campanas

que toquen a muerto

cuando me mire al espejo,

pero todavía tengo el poderío

de ponerle lindes a este mar bravío

y a esta luna que se mengua,

de lavar heridas con solo un lamido,

de matar quimeras sin hacer ni un ruido,

de perderte por la lengua,

me estoy quedando solo,

no hay abrazos en mis brazos,

te los vas llevando todos,

me estoy quedando solo,

mas yo sigo rebañando,

de tu amor aún quedan trozos,

se hicieron para mí, para mí,

jergones de secano

que guardan mi trajín,

que guardan dudas como pianos,

se hicieron para ti, para ti,

las brumas que se esfuman,

y hechuras de violín

que son más grandes que mis dudas.

VENAS CON HUMO Y PALABRAS

La vamos a tener si no puedo dar trotes,

si quieres meter alpiste en mis barrotes,

y no hay dios ni fe que me discuta,

que me vuelvo muy hijoputa si me da…

prefiero tener vacío el comedero,

ya le tiraré bocaos al mundo entero,

luego miraré donde lo escupo,

se revuelve y yo me ocupo de mirar…

si no hay pa comer me subiré al manzano,

para verlas venir en un carromato

de cosas por hacer, de ciegos dando palos,

que la vida es muy puta y yo me he vuelto muy malo,

y si encarta soledad, pues soledad pal saco,

lo mismo me dará dar como ser dado,

que no pienso dejar ná de ná pa los gusanos,

la luna me maúlla pa que yo menee el rabo,

a la altura del perejil se han quedado todos mis sueños,

me hago un vestido con tó lo que he perdido

y ya tiene sentido sonreir,

lleva volantes pa mentir, para ondularme como el trigo,

y así decir, que desde que te has ido

la bailo igual contigo que sin ti,

si intentas comprender mis noches de desvelo

me quieres comprar con puñaos de caramelos,

manojos de perder, con jugo de los charcos,

machaca el almirez, me tienes en tus manos,

y ojalá te vaya bien, y pa pasar el rato

tú siembra para ti, y más cuando me callo,

me callo lo que hay, lo que hay es lo que toca

y pa tocar el corazón es mejor no abrir la boca,

a la altura del perejil se han quedado todos mis sueños,

me hago un vestido con tó lo que he perdido

y ya tiene sentido sonreir,

lleva volantes pa mentir, para ondularme como el trigo,

y así decir, que desde que te has ido

aún nadie me ha vencido,

hoy quiero poner mi reino de despojos en estos lugares,

donde la primera vez pusimos al alba a hacer malabares,

y no he de volver a ver el sudor empañando portales,

me sale tan mal cuando miro hacia atrás…

me abriré las venas, me saldrán palabras,

guárdate el cencerro, pónselo a otra cabra,

que a mí no me cabe, que llevo colgando

demasiadas llaves, todos los quebrantos,

a la altura del perejil se han quedado todos mis sueños,

me hago un vestido con tó lo que he perdido

y ya tiene sentido sonreir,

lleva volantes pa mentir, para ondularme como el trigo,

y así decir, que desde que te has ido…

no me pienso quedar, ni un momento ni un rato,

para planear quién pagará los platos

de mi desespere, mi sofoco,

sé de quién se ha vuelto loco de esperar,

la vamos a tener…

COMO EL VIENTO DE PONIENTE

De niño no me gustaban los libros ni las sotanas

ni salir en procesión,

era tan desobediente como el viento de poniente,

revoltoso y juguetón,

en vez de mirar pal cielo

me puse a medir el suelo que me tocaba de andar,

y nunca seguí al rebaño,

porque ni el pastor ni el amo eran gente de fiar,

como aquel que calla, otorga,

y aunque la ignorancia es sorda,

pude levantar la voz,

más fuerte que los ladríos de los perros consentíos

y que la voz del pastor,

empecé haciendo carreras

por atajos y veredas muy estrechas para mí,

y decían mis vecinos

que llevaba mal camino apartado del redil,

siempre fui esa oveja negra

que supo esquivar las piedras que le tiraban a dar,

y entre más pasan los años

más me aparto del rebaño porque no sé adonde va.

PAN DURO

Arrugas que son surcos con retoños tiernos,

livianas como son los fardos de cargar los sueños

que tragan ruedas de molino y se les ven todos los huesos,

que saben que sus años tienen más de cuatro inviernos,

silencio por el techo, por los platos llenos,

silencio bañado en sudores de los jornaleros,

el sol lo han hecho sus jirones,

que saben lo que vale un beso,

que no quieren llevar los nombres de sus carceleros,

¿qué saben las tripas de puños cerrados?,

saben que las riegan los amargos tragos,

saben todo y más de tenerse en pie,

de la soledad,

saben porqué está siempre duro el pan,

monedas de tan sucias tan desdibujadas,

odioso tintineo en manos encalladas,

y son las patas de sus mulas

si el látigo se llama hambre

las dueñas de caminos que no son de nadie,

cerrojos al antojo de la poca hondura,

abiertos para dar paso a las herraduras

que dejan huellas que los guían para volver a desquitarse,

para no tener que rasgarse más las vestiduras.

Біраз реніштер бар

бұл жасырылған

қалақай жолында

Біз жақсы достар тапқан жерде,

бөтендей қоштасулар болды

Күлкіңде бунбырлар естілді

бұл менің кәстрөлдерімді кептірді,

сіз қаламаған кішкентай көз жасыңызбен

Мен өз махаббатымды бейн-мариге қойдым

Енді мені тоқтататын ешкім жоқ,

ал ашық түндерде менің фигурам билейді

қоқыс жәшіктерінің таблосына жүктелді

жолақтардың шамдары арасында,

жаман жұлдыз болуы керек

Мені алыстан көрсең тебетін адам,

терімді жұлып алған,

немесе қоңыраулар литаниясы болуы мүмкін

қағып өлу

айнаға қарасам,

бірақ менде әлі де күш бар

осы жабайы теңізге шекара қою

және бұл сөніп бара жатқан айға,

жараларды жай жалаумен жуу,

химераларды дыбыс шығармай өлтіру,

сені тілден жоғалтқаннан,

Мен жалғыз қаламын

құшақтарымда құшақ жоқ,

Сіз олардың бәрін алып жатырсыз,

Мен жалғыз қаламын

бірақ мен мал бағуды жалғастырамын,

Сенің махаббатың әлі де бар,

олар мен үшін, мен үшін жаратылған,

құрғақ паллеттер

Менің күйбеңдігімді сақтайтын,

фортепиано сияқты күмән тудыратын,

олар сен үшін, сен үшін жаралған,

жоғалып кететін тұмандар,

және скрипка жасау

бұл менің күмәнімнен де үлкен.

ТҮТІНІ МЕН СӨЗІ БАР ТАМЫРЛАР

Мен жүгіре алмасам, бізде болады,

Егер сіз менің барларыма құс тұқымын салғыңыз келсе,

Менімен таласатын құдай да, сенім де жоқ,

ол маған берсе, мен қатынның баласы боламын деп...

Мен науаның бос болғанын қалаймын,

Мен бүкіл әлемге тағамдарды лақтырамын,

содан кейін мен оны қай жерге түкіргенімді қараймын,

ол қозғалады, мен қарауға қамқорлық жасаймын ...

Жейтін ештеңе болмаса, мен алма ағашына шығамын,

олардың вагонмен келе жатқанын көру

істерді, соқырларды ұрып-соғуды,

бұл өмір өте жезөкше және мен өте нашар болдым,

және егер ол жалғыздықты еңсерсе, онда жалғыздық пап қап,

маған да солай береді,

Мен құрттарға ештеңе қалдыруды жоспарламаймын,

Ай маған мияулайды, мен құйрығымды бұлғаймын,

ақжелкеннің биіктігінде менің барлық арманым қалды,

Жоғалғанымнан өзіме көйлек тігіп беремін

және күлудің мағынасы бар,

өтірік айту үшін, бидай сияқты толқынды болу үшін,

және былайша айтқанда, сен кеткеннен бері

Мен сенімен бірдей билеймін, сенсіз де,

ұйқысыз түндерімді түсінуге тырыссаң

Сіз мені жұдырықтай кәмпитпен сатып алғыңыз келеді,

шалшықтардың шырыны бар ысыраптың байламы,

пестильді сындырыңыз, мен сіздің қолыңыздамын,

және бұл сіз үшін жақсы болады деп үміттенемін және уақытты өткізіңіз

сен сен үшін сеуіп жатырсың, мен үндемесем, одан да көп,

Үндемеймін не бар, не бар, не тиеді

ал жүрекке тию үшін ауызды ашпаған дұрыс,

ақжелкеннің биіктігінде менің барлық арманым қалды,

Жоғалғанымнан өзіме көйлек тігіп беремін

және күлудің мағынасы бар,

өтірік айту үшін, бидай сияқты толқынды болу үшін,

және былайша айтқанда, сен кеткеннен бері

мені әлі ешкім ұрған жоқ

Бүгін мен олжалар патшалығымды осы жерлерге қойғым келеді,

Біз таңды алғаш рет жонглерлік ойнаған жерде,

мен енді тер тұманды порталдарды көрмеймін,

Артыма қарасам жаман боламын...

Тамырымды ашамын, сөз шығады,

сиырды ұстаңыз, оны басқа ешкіге қойыңыз,

бұл маған сәйкес келмейді, мен ілулі болдым

тым көп кілттер, барлық үзілістер,

ақжелкеннің биіктігінде менің барлық арманым қалды,

Жоғалғанымнан өзіме көйлек тігіп беремін

және күлудің мағынасы бар,

өтірік айту үшін, бидай сияқты толқынды болу үшін,

және былайша айтқанда, сен кеткеннен бері...

Мен бір сәтке немесе біраз уақытқа қалуды жоспарламаймын,

ыдыс-аяқты кім төлейтінін жоспарлау

менің үмітсіздігімнен, тұншығудан,

Күтуден кімнің жынды болғанын білемін,

біз оны аламыз ...

БАТЫС ЖЕЛ СИЯҚТЫ

Бала кезімнен кітапты да, тоқашты да ұнатпайтынмын

шеруге шықпаңыз,

батыс желіндей мойынсұнбады,

ашуланшақ және ойнақы,

аспанға қараудың орнына

Мен жүруім керек жерді өлшей бастадым,

Ал мен ешқашан үйірге ерген емеспін

қойшы да, қожайын да сенімді адамдар болмағандықтан,

үндемейтін адам сияқты, береді,

және надандық саңырау болса да,

Мен дауысымды көтере алдым

иттердің үргенінен де қаттырақ

және шопанның дауысы,

Мен жарыса бастадым

Мен үшін тым тар жолдар мен жолдар арқылы,

және менің көршілерім айтты

қатпардан алшақтатқан,

Мен әрқашан сол қара қой болдым

оған лақтырылған тастардан қалай құтылуды кім білген,

ал жылдар өткен сайын

Мен үйірден көбірек бөлінемін, өйткені оның қайда баратынын білмеймін.

ҚОСҚАН НАН

Нәзік өсінділері бар әжімдер,

армандардың арқауы сияқты жеңіл

диірмен дөңгелектері мен олардың барлық сүйектері көрінеді,

Олардың жылдары төрт қыстан артық екенін білетіндер,

төбедегі тыныштық, толық тақталар арқылы,

Күндізгі жұмысшылардың терге шомылған тыныштық,

Күн оның сынықтарынан жаралған,

Поцелудің қадірін кім біледі,

Түрмедегілердің атын атағысы келмейтіндер,

Жұдырық түйген жұдырық нені біледі?

Олар ащы сусынмен суарылатынын біледі,

олар тұру туралы бәрін және одан да көп нәрсені біледі,

жалғыздықтан,

Неліктен нан әрқашан қатты екенін білесің,

тиындар сонша лас, бұлыңғыр,

байлаулы қолдардағы жағымсыз сықырлау,

және олар өздерінің қашырларының аяқтары

қамшы аштық деп аталса

ешкімге тиесілі емес жолдардың иелері,

кішкентай тереңдіктің қалауымен құлыпталады,

тақаларға жол ашу үшін ашық

бұл оларды қайтадан қалпына келтіруге бағыттайтын із қалдырады,

киімдерін бұдан былай жыртып алмау үшін.