Corazon de mimbre - Marea

Quieto parao', no te arrimes, ya son demasiados abriles

Para tu amanecer desbocao', mejor que me olvides

Yo me quedo aquí a tender mi pena al sol

En la cuerda de tender desolación

Luego empezaré a coser «tequieros» en un papel

Y a barrer el querer con los pelos de un pincel.

Y en cuanto acabó de zurcir las heridas de

Las noches mal dormidas llegué yo

Y le llené de flores el jergón para los dos

Sin espinas, de colores, que se rieguen

Cuando llora y cuando no, las sulfatamos

Con nuestro sudor

Y me confesó, cuando quieras arrancamos que

En las líneas de la mano lo leyó

Que se acabó el que la quemara el sol

Pero se asustó, ¡como te retumba el pecho!

Tranquí, solo es mi maltrecho corazón

Que se encabrita cuando oye tu voz, el muy cabrón

¿Qué coño le pasará que ya no sale a volar?

¿Tal vez le mojó las plumas el relente de la luna?

Le volvió loca el sonío' de las gotas de rocío

Cuando empieza a clarear y aún no se ha dormío'

Y me enamoró, (ya vez) aunque era un hada alada y

Yo seguía siendo nada no importó

Eramos parte del mismo colchón

Hasta que juró: «nos querremos más que nadie

Pa' que no corra ni el aire entre tú y yo»

Sentí que me iba faltando el calor, y digo yo…

¿Qué coño le pasará que ya no sale a volar?

¿Tal vez le mojó las plumas el relente de la luna?

Le volvió loca el sonío' de las gotas de rocío

Cuando empieza a clarear y aún no se ha dormío'

Le hizo un trato al colchón, con su espuma se forró

El corazón, que anoche era de piedra y al alba era

De mimbre, que se dobla antes que partirse…

Amaneció, la vi irse sonriendo, con lo puesto

Por la puerta del balcón, el pelo al viento

Diciéndome adiós, porque decidió que ya

Estaba hasta las tetas de poetas de bragueta y revolcón

De trovadores de contenedor

Тыныш бол, жақындама, тым көп жылдар бар

Қашқан таңың үшін мені ұмытқан жөн

Мен мұңымды күнге шығару үшін осында қаламын

Киім жіптері қаңырап бос қалды

Содан кейін қағазға «сүйемін» деп тігуді бастаймын

Ал қалауды қылқалам шашымен сыпыру.

Ол жарасын жаба бастаған бойда

Ұйқысы нашар түндер мен келдім

Ал мен паллетті екеумізге гүлге толтырдым

Тікенсіз, түсті, суарылған

Ол жыласа, жыламаса, біз оларды сульфаттаймыз

терімізбен

Ол маған мойындады, сіз қалаған кезде біз мұны бастаймыз

Қолдың жолында ол оны оқыды

Күн оны күйдіріп жіберді

Бірақ ол қорқып кетті, сенің кеудең қалай дірілдейді!

Сабыр ет, бұл менің жаралы жүрегім

Даусыңды естіп тұрып кім тұрады, бейбақ

Ол енді ұшуға шықпайтындай оған не болады?

Мүмкін ай сәулесі оның қауырсындарын суландырған шығар?

Шық тамшылардың дыбысы оны есінен шығарды

Жарық түсе бастағанда және ол әлі ұйықтамаған кезде

Ал мен ғашық болдым, (және бір рет) ол қанатты пері болса да және

Мен әлі ештеңе маңызды емес едім

Біз бір матрацтың бөлігі болдық

Ол ант бергенше: «Біз бір-бірімізді бәрінен де жақсы көреміз

Сіз бен менің арамызда ауа да өтпеуі үшін»

Мен ыстықты сағынғанымды сезіндім және мен ...

Ол енді ұшуға шықпайтындай оған не болады?

Мүмкін ай сәулесі оның қауырсындарын суландырған шығар?

Шық тамшылардың дыбысы оны есінен шығарды

Жарық түсе бастағанда және ол әлі ұйықтамаған кезде

Ол матрацпен мәміле жасады, оның көбігімен өзі төселеді

Кешегі түнде тас болып, таң ата болған жүрек

Сынудан гөрі майысып тұратын тоқыма...

Таң атты, мен оның киген киімімен күліп кетіп бара жатқанын көрдім

Балкон есігі арқылы, желде шаштар

Қоштасады, өйткені ол солай шешті

Мен шыбын-шіркей ақындардың кеудесіне дейін жеттім

Контейнер трубадурларынан