La noche de Viernes Santo - Marea

Llegó rumiando piedras tras caer

Surcada por las cuerdas del serón

La lluvia, recogida en puño

Demasiada piel

Demasiado que perder…

Pero todo lo perdió

Venía mascullando su oración

Luciendo el altozano en el costal

Bullendo -igual que bulle el miedo sujeto al ronzal-;

Arrastrando el sinsabor de su sola soledad

Enséñame tus alas de zorzal

Aburridas de rezar

Entre el brillo y el espanto

Tu aliento de tomillo, tu verdad

Tu mirada de humedad

Tu dolor de Viernes santo

Traía, en la ojeras, una luz

Brotando de la grieta que pintó

Quería que su romería fuese multitud

Y, el de los brazos en cruz

Nunca, de ella, se acordó

Enséñame esa noche que tendrá

Una senda que labrar

Que me cubra con su manto

Que no me despedace al recordar

Que no pude remendar

Tu dolor de Viernes santo

Y en esta orilla, que chilla de tanto aguantar

Fue la costilla rota de Adán;

La de la vieja Andalucía rebuscando pan;

La que ha masticado el sol;

la salina de mi sal

Enséñame tus alas de zorzal

Aburridas de rezar

Entre el brillo y el espanto

Tu aliento de tomillo, tu verdad

Tu mirada de humedad

Tu dolor de Viernes santo

Enséñame esa noche que tendrá

Una senda que labrar

Que me cubra con su manto

Que no me despedace al recordar

Que no pude remendar

Tu dolor de Viernes santo

Ол құлаған соң тастарды ойсыратып келді

Серонның арқандары кесіп өтті

Жұдырықтай жиналған жаңбыр

тым көп тері

Жоғалту тым көп...

Бірақ бәрі жоғалып кетті

Ол дұғасын міңгірлеп келді

Қапта асқақ кию

Қиындық - қорқып-соғуға ұшыраған қорқыныш сияқты-;

Жалғыз жалғыздықтың дәмін сүйреп

Маған қанаттарыңды көрсетші

намаз оқудан жалықты

Жылтырлық пен қорқыныштың арасында

Тимьянның тынысы, сенің шындығың

сіздің ылғалдың көрінісі

Қайырлы жұманың ауыруы

Ол қара шеңберлерде жарық әкелді

Сіз боялған жарықшақтан шыққан

Ол қажылық сапарының халық көп болуын қалады

Ал, қолдарын айқастырып алған

Ол ешқашан есіне түсірмеді

Маған сол түнді көрсетіңіз

Жұмысқа апаратын жол

Мені мантияңмен жабыңыз

Бұл есіме түскенде мені жыртпайды

бұл мен жөндей алмадым

Қайырлы жұманың ауыруы

Ал осынша шыдамдылықтан сайрап тұрған жағада

Бұл Адамның сынған қабырғасы еді;

Ескі Андалусиядан нан іздеген;

Күнді шайнаған;

менің тұзымның тұзы

Маған қанаттарыңды көрсетші

намаз оқудан жалықты

Жылтырлық пен қорқыныштың арасында

Тимьянның тынысы, сенің шындығың

сіздің ылғалдың көрінісі

Қайырлы жұманың ауыруы

Маған сол түнді көрсетіңіз

Жұмысқа апаратын жол

Мені мантияңмен жабыңыз

Бұл есіме түскенде мені жыртпайды

бұл мен жөндей алмадым

Қайырлы жұманың ауыруы