Me voilà au pays - Manau

Emporté par les vents, au dessus des océans

Découvrant des sentiments, au delà des continents

Il est parti avec l’envie d’aller droit de l’avant

Quittant le pays sans se demander s’il est temps

D’avoir appris à ne plus être un jeune enfant du clan

Dans les yeux de ses parents toujours un adolescent

C’est ainsi que le petit homme voulait devenir grand

Ecrire seul son roman, aller à pas de géant

L’ancre s’est détachée puis il est parti pressé

Il avancait doucement sans jamais se retourner

Il vivait ce qu’il devait vivre.

Enfin, il vécut

Découvrant à être ivre toutes les joies du début

Les mois défilaient, tombaient dans des filets

Petit tas d'épillets séchés, oubliés de fait

Si la nature a fait le choix de bien se recycler

Lui revenait pas à pas sur les chemins du passé

Me voilà au pays, me voilà décidé

Ma foi, que les filles sont jolies, ici, rien n’a changé

Je ne sais pas comment j’ai pu l’abandonner

Emporté par tous les courants, je suis rentré

Usant ses souvenirs, sous des semelles de cuir

Il voyait son avenir tout doucement revenir

L’image de ce petit gamin qu’il avait oublié

Le tenait fort par la main quand s’effaçaient les sentiers

La nuit tombée, tout près d’un feu il pouvait écouter

Toutes les voix de ses aïeux, contes et légendes chuchotés

Qu’il avait souvent ignorées en regardant le bleu

D’un ciel trop immaculé, d’un horizon belliqueux

Comment, se disait-il, j’ai pu laisser si facil-ement

Perdre le fil à cet esprit volatil?

J’ai laissé derrière moi des tombes et des vérités

Mais peut-être que le monde est ce pays bien-aimé

S’approchant du pays, il se sentis reconquis

L’air était vraiment aussi pur, comme il se l'était dit

Il revint de très beau matin, le coeur léger, même si

Lourd comme un vieux parchemin, il voulait reprendre l'écrit

De son histoire tassée, de son livre épais taché

Rempli de traits encrassés, de gravures presque effacées

Retrouver les pages du début et tout recommencer

Revoir tous ces paysages de l’encre et puis du papier

Ainsi il a vieilli se sentant, ici, chez lui

Le coeur léger, sans souci, loin de ce tout jeune esprit

Son dernier chapitre a été «Veuillez-me-pardonner «Mais, où tout a commencé, je suis venu terminer

Желдермен, мұхиттардың үстінде

Континенттерде сезімдерді ашу

Ол тура алға ұмтылумен кетіп қалды

Уақыт келді ме деп ойламай елден кету

Кланның жас баласы болмауды үйрендім

Ата-анасының көз алдында әрқашан жасөспірім

Кішкентай адам осылайша ұлы болғысы келді

Романыңызды жалғыз жазыңыз, үлкен қадамдар жасаңыз

Зәкір босап, асығыс кетіп қалды

Артына қарамай ақырын жүрді

Ол өмір сүруі керек нәрсені өмір сүрді.

Ақыры өмір сүрді

Бастапқыдағы барлық қуаныштарды мас болуды табу

Айлар өтті, торға түсті

Ұмытылып қалған кептірілген спикелецтердің шағын үйіндісі

Табиғат қайта өңдеуді жақсы таңдаса

Өткен жолдардан адымдап оралды

Міне, мен елдемін, міне, мен шешілдім

Жарайды, қыздар әдемі, міне, ештеңе өзгерген жоқ

Мен одан қалай бас тартарымды білмеймін

Барлық ағымдар алып кетіп, қайтып оралдым

Тозған естеліктер, Былғары табан астында

Ол өзінің болашағының ақырындап қайтып келе жатқанын көрді

Ол ұмытып кеткен кішкентай баланың бейнесі

Жолдар жоғалған кезде оны қолынан қатты ұстады

Түн түскенде, оттың жанында ол тыңдай алатын

Ата-бабасының барлық үні, сыбырлаған ертегілер мен аңыздар

Көгілдірге қарап отырып, жиі елемейтін

Тым кіршіксіз аспанның, жауынгерлік көкжиектің

Қалайша мен оңай босадым деп ойлады ол

Осы құбылмалы рухтың ізін жоғалтасыз ба?

Артымда қабірлер мен шындықтарды қалдырдым

Бірақ, мүмкін, әлем сол сүйікті ел шығар

Елге жақындаған ол өзін қайтадан жеңгенін сезінді

Ауа шынымен де өзі айтқандай таза еді

Таңертең өте жақсы оралды, жүрегі жеңіл болса да

Ескі пергаменттей ауыр ол жазуды қайта жалғастырғысы келді

Оның қаптаған әңгімесінен, дақ боялған қалың кітабынан

Лас сызықтармен толтырылған, өшіп қала жаздаған гравюралар

Беттерді басынан тауып, бәрін басынан бастаңыз

Сияның, содан кейін қағаздың барлық пейзаждарын қайта қарау

Сөйтіп, ол дәл осы жерде, өз үйінде жүргендей қартайды

Жеңіл, алаңсыз, осы жас рухтан алшақ

Оның соңғы тарауы «Өтінемін, мені кешіріңіз» болды, бірақ бәрі басталған жерде мен аяқталды