En attendant les temps - Manau

La nuque baissée, pieds nus, immobile telle une statue de pierre,

Le torse dévêtu, rompu à ne pas se laisser faire,

Le long de ses bras, quelques flux de veines sculptées dans sa chair,

Le petit homme est jeune mais connait le souffle de la guerre.

Lui, qui a connu la misère, la peur et lʼoubli dʼaimer,

Vivant seulement pour être à la hauteur des contes de fées

Quʼil lisait déjà depuis tout gamin, tellement attiré

Par tous ces hommes qui avaient dans leurs mains le pouvoir de tuer.

Mais peut-on juger un jeune qui sʼest éduqué

à la violence qui sonne au bruit de lʼacier

et pour simple décorum tout immaculé

Le sang si bleu de sa couronne, qui un jour sera convoitée.

Lui, qui se sentait de plus en plus libre, tel était son choix.

Calquer sa propre vie à celle de livres quʼil nʼoublierait pas

Et continuer sa route pour être ivre dans sa foi,

Maîtriser lʼaventure autant quʼil maîtrisait lʼart du combat.

En attendant les temps qui feront de nous des héros

En attendant les temps, veux-tu les conter?

En attendant les temps qui nous emmèneront là haut,

Jʼapprendrais doucement à aimer.

Il grandissait doucement avec lʼidée que rien, ici bas,

Nʼoserait jamais vraiment lʼempêcher de devenir roi.

Entre la vie, la mort et le péché, quoi quʼil en soit,

Il avait décidé dʼexister à lʼombre de son trépas.

Un peu trop loin des siens, il savait que rien n'était gagné.

Maîtriser son destin nʼest pas de ce que lʼon peut donner.

Apprendre à éviter le pire, nʼétait pas son problème,

Il vouvoyait la mort autant quʼil savait tutoyer la haine.

Lui, qui se sentait si fort était dans son monde,

Là, planté dans ce décor au milieu des ombres,

Quʼil avait tant écoutées dans son sommeil.

Les grandes guerres du passé brillaient pour lui comme un bout de soleil.

La violence était sa richesse et rien n'était plus précieux.

Lui, qui la savait sa maîtresse, en était fou amoureux.

Mais les murs de cette forteresse nʼétaient faits que de feu.

Consumé dans lʼivresse, il ne s’est jamais contenté du peu,

Il a construit sa vie sur des conquêtes quʼil a pu signer.

Oubliant les défaites, de ce fait, pour mieux sʼinventer,

Même sʼil fallait parfois baisser la tête et avancer.

Courbé par les tempêtes, le poids du temps lʼa doucement usé.

Puis il a vieilli, tout seul, sous ses parchemins.

Lʼa acculé sous les feuilles de son grand destin,

Loin, très loin de ce bonheur immaculé,

Ce battement de coeur qui fait dʼun homme, le plus grand des guerriers.

(Merci à Anthony pour cettes paroles)

Мойны төмен, жалаң аяқ, тас мүсіндей қимылсыз,

Шешінбеген торсық, жібермей сынған,

Оның қолында оның етіне ойылған бірнеше тамыр ағыны,

Кішкентай адам жас, бірақ соғыстың тынысын біледі.

Ол қасіретті, қорқынышты және сүюді ұмытуды білетін,

Ертегілерге сай өмір сүру үшін ғана өмір сүру

ол бала кезінен оқығанын соншалықты қызықтырды

Қолдарында өлтіру күші бар барлық адамдар.

Бірақ, өзін-өзі тәрбиелеген жасты соттай аламыз ба

болат үнімен шырылдаған зорлық-зомбылыққа

және қарапайым безендіру үшін бәрі мінсіз

Оның тәжінің қаны соншалықты көк, ол бір күні аңсайды.

Барған сайын өзін еркін сезінетін оның таңдауы болды.

Өз өмірін кітаптарға үлгі ету ол ұмытпайтын

Сеніміне мас болу үшін жолға түс,

Жауынгерлік өнерді қаншалықты меңгерген болса, шытырман оқиғаны да солай меңгерген.

Бізді батыр ететін уақытты күту

Уақытты күтіп отырсыз, оларға айтқыңыз келе ме?

Бізді сол жерге апаратын уақытты күту,

Мен сүюді ақырын үйренер едім.

Ол бұл жерде ештеңе жоқ деген оймен баяу өсті

Оның патша болуына кедергі жасауға ешқашан батылы бармас еді.

Өмір, өлім және күнә арасында, не болса да,

Ол өз өмірінің көлеңкесінде өмір сүруді шешті.

Отбасынан сәл алыс, ол ештеңе жеңбегенін білді.

Тағдырыңызды меңгеру сіз бере салатын нәрсе емес.

Ең жаманнан аулақ болуды үйрену оның проблемасы емес еді,

Ол өшпенділікпен қалай күресуді білсе, өлімге де солай қарады.

Өзін соншалықты күшті сезінген ол өз әлемінде болды,

Көлеңкелер арасында осы жағдайда отырғызылған,

Оның ұйықтап жатқанда көп тыңдағанын.

Бұрынғы ұлы соғыстар оған күннің нұрындай жарқырап тұрды.

Зорлық-зомбылық оның байлығы болды және одан қымбат ештеңе жоқ.

Оны өзінің қожайыны деп білген ол оған ессіз ғашық болды.

Бірақ бұл бекіністің қабырғалары оттан басқа ештеңеден тұрмаған.

Ішімдікке салынып, азға тоймайтын,

Ол өз өмірін қол қоя алатын жаулап алулар негізінде құрды.

Жеңілістерді ұмытып, өзін жақсырақ ойлап табу үшін,

Тіпті кейде басын төмен салып, әрі қарай жүруге тура келсе де.

Дауыл соғып, уақыттың салмағы оны ақырын тоздырды.

Сосын шиыршықтарының астында жалғыз өзі қартайды.

Оны ұлы тағдырының жапырақтарының астына қойды,

Бұл мінсіз бақыттан алыс, алыс,

Адамды жауынгерлердің ең ұлысы ететін жүрек соғысы.

(Осы сөздер үшін Энтониге рахмет)