Ma dernière chanson triste - Lonepsi

La pluie fait le bruit de cinq-cent chevaux qui fuient, quand elle atterrit sur

les carreaux de mon cœur

Les mots que je ne peux te dire qu’après minuit résonnent différemment quand la

nuit se meurt

Des pensées si lumineuses envahissent ma plume, comme si ma mémoire après toi

fut lavée

Les ténèbres n’ont pour autant pas disparus, j’ai le clair et l’obscur d’une

étoile cassée

Le soir une frénésie m’empêche de freiner vite, je dois m'évader loin pour

réécrire

Mes ennuis mes désirs qui ne cessent de s'épaissir jusqu'à m’empêcher de

réfléchir

J’aurais pu rêver si le temps était réversible mais tu vois le soir une frénésie

Gronde comme un éclair gris pendant un été triste et m’empêche de réfléchir

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri, han

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri

Dans ma mémoire avec le temps, tes traces s’effacent, comme si tu marchais sur

une plage au bord de l’eau

Surmonterai-je ces aléas désagréables?

Trouverai-je un jour un lit qui donne

repos?

Il est trop tard pour faire changer d’avis, le temps, il ne nous rendra pas nos

heures épanouies

Pourrait-on au moins retrouver rapidement ce qui tuait nos tracas,

les faisait s'évanouir?

Le soir une frénésie m’empêche de freiner vite, je dois m'évader loin pour

réécrire

Mes ennuis mes désirs qui ne cessent de s'épaissir jusqu'à m’empêcher de

réfléchir

J’aurais pu rêver si le temps était réversible mais tu vois le soir une frénésie

Gronde comme un éclair gris pendant un été triste et m’empêche de réfléchir

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri, han

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri

Nous sommes comme deux montagnes l’une en face de l’autre, qui s’observent

tristement car elles se rendent compte

Que le simple contact de leurs deux peaux s’avère n'être qu’une impossible

rencontre

Si je me perds et m'égare dans une forêt de nuit, me guideras-tu du bout de tes

étoiles?

J’aimerais tant savoir ce que ça fait de fuir, pas à l’aide de mes pensées mais

de tes voiles

Nous pouvions survivre au monde et ce pendant des heures, dans l’immense vide

que l’on s'était inventé

Un vide vaste comme un rêve dans un désert, profond comme nos choix les plus

insensés

La pluie fait le bruit de cinq-cent chevaux qui fuient, quand elle atterrit sur

les carreaux de mon cœur

Les mots que je ne peux te dire qu’après minuit perdent de leur sens quand la

nuit se meurt

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri, han

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste, je récupérerai ce que les gens

m’ont pris

Cette musique, ça fait longtemps que j’attends son cri

Le jour où j'écrirai ma dernière chanson triste

Je récupérerai ce que les gens m’ont pris

Cette musique ça fait longtemps que j’attends son cri, hum

Жаңбыр қонғанда бес жүз қашқан аттың дыбысын шығарады

менің жүрегімнің тақтайшалары

Түн ортасынан кейін мен саған айта алмаймын деген сөздер басқаша естіледі

түн өліп жатыр

Сенен кейінгі естелігімдей, қаламыма нұрлы ойлар төгілді

жуылды

Қараңғылық әлі кеткен жоқ, менде жарық пен қараңғылық бар

сынған жұлдыз

Кешке ашу-ыза тез тежеуге кедергі болды, мен алысқа қашуым керек

қайта жазу

Менің қиыншылықтарым менің қалауларым мені тоқтатқанша қалыңдай береді

көрсету

Ауа-райы өзгеретін болса, мен армандайтын едім, бірақ сіз кешті дүрбелеңді көресіз

Қайғылы жаздағы сұр найзағайдай дірілдеп, мені ойлаудан сақтайды

Соңғы мұңды өлеңімді жазған күні, Адамдардың айтқанын қайтарамын

мені алды

Бұл музыка, мен оның зарын көп күттім, хан

Соңғы мұңды өлеңімді жазған күні, Адамдардың айтқанын қайтарамын

мені алды

Бұл музыка, мен оның жылауын көптен күттім

Жадымда уақыт өте келе іздерің өшеді, жүріп бара жатқандай

су жағасындағы жағажай

Мен бұл жағымсыз қауіптерді жеңе аламын ба?

Мен беретін төсек таба аламын ба

демалыс?

Ойыңды өзгертуге тым кеш, уақыт бізді қайтармайды

гүлдену сағаттары

Ең болмағанда уайымымызды өлтіретін нәрсені тез таба аламыз ба?

оларды есінен тандырды ма?

Кешке ашу-ыза тез тежеуге кедергі болды, мен алысқа қашуым керек

қайта жазу

Менің қиыншылықтарым менің қалауларым мені тоқтатқанша қалыңдай береді

көрсету

Ауа-райы өзгеретін болса, мен армандайтын едім, бірақ сіз кешті дүрбелеңді көресіз

Қайғылы жаздағы сұр найзағайдай дірілдеп, мені ойлаудан сақтайды

Соңғы мұңды өлеңімді жазған күні, Адамдардың айтқанын қайтарамын

мені алды

Бұл музыка, мен оның зарын көп күттім, хан

Соңғы мұңды өлеңімді жазған күні, Адамдардың айтқанын қайтарамын

мені алды

Бұл музыка, мен оның жылауын көптен күттім

Біз бір-бірімізге қарама-қарсы, бір-бірімізге қарап тұрған екі тау сияқтымыз

өкінішті, өйткені олар түсінеді

Олардың екі терісінің жанасуы мүмкін емес екенін дәлелдейді

кездесу

Түнгі орманда адасып, адасып қалсам, маған жол көрсетесің бе?

жұлдыздар?

Мен өз ойыммен емес, қашудың не екенін білгім келеді

сіздің желкендеріңізден

Біз әлемде үлкен бос жерде сағаттар бойы аман қала аламыз

біз ойлап тапқан

Шөлдегі армандай кең қуыс, біздің ең терең таңдауларымыздай терең

ақымақ

Жаңбыр қонғанда бес жүз қашқан аттың дыбысын шығарады

менің жүрегімнің тақтайшалары

Түн ортасынан кейін саған айта алмайтын сөздерім мағынасын жоғалтады

түн өліп жатыр

Соңғы мұңды өлеңімді жазған күні, Адамдардың айтқанын қайтарамын

мені алды

Бұл музыка, мен оның зарын көп күттім, хан

Соңғы мұңды өлеңімді жазған күні, Адамдардың айтқанын қайтарамын

мені алды

Бұл музыка, мен оның жылауын көптен күттім

Соңғы мұңды өлеңімді жазған күнім

Адамдардың менен алғанын қайтарамын

Бұл музыка мен оның зарын көптен күттім, хм