Carte orange - Les Tit' Nassels

Ls ont la mine grise du matin, les parisiens, Ils lisent dans le métro leur

quotidien, l’air de rien

Le bruit de la machine n’a pas à couvrir les mots, Ils serrent les canines,

ils dissimulent leurs crocs…

Moi j’suis posée sur mon strapontin, Paris je viens !

Quand sur moi

s’agglutinent quelques bambins, l’ai de rien

Ca y est il faut sortir la sonnerie vire le silence, Un son bien à vomir,

qui toujours règle la danse…

Me voilà dans le flot, et au galop, les parigots, Font claquer leurs talons,

comme des marteaux, l’air idiot

Moi j’vais à contre-sens, j’ai pas bien compris, Que dans ce genre de danse,

pas l’droit à la fantaisie…

Mais le soleil perce le béton, l’accordéon, Vient hanter les couloirs de ces

bas-fonds, allez une p’tite chanson !

Le musicien sourit, mais c’est pas gratuit !

Un p’tit sou mon ami pour

ensoleiller ta vie…

(C'est ça Paris ?)

Таңертең олар сұр көрінеді, париждіктер, Олар метрода оқиды

күнделікті, ештеңе емес сияқты

Машинаның шуы сөздерді басып кетпеуі керек, Олар азу тістерін қысады,

олар тістерін жасырады ...

Мен, мен секіргіш орнымда отырмын, Париж келе жатырмын!

менде болғанда

бірнеше сәбилер жиналып қалады, маған бәрібір

Болды, шығу керек рингтон үнсіздікті, Жаныңды ауыртатын дыбыс,

кім әрқашан биді басқарады ...

Міне, мен толқындамын, ал париждіктер өкшесін басып,

балғалар сияқты, ақымақ көрінеді

Мен, мен астыққа қарсы барамын, мен түсінбедім, бұл биде,

фантазияға орын жоқ...

Бірақ күн тесіп бетонды, аккордеонды, Келеді бұлардың дәліздерін

таяз, кішкене әнге барыңыз!

Музыкант күледі, бірақ бұл тегін емес!

Менің досым үшін кішкене тиын

өміріңді нұрландыр...

(Бұл Париж ме?)