Le lac Saint Sébastien - Les Ogres De Barback, Anne Sylvestre

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Je ne comprends pas ces humains

Ils sont si pleins de turbulences

Je crois qu’ils ont peur du silence

Ils s’imaginent réfléchir

Moi, je sais c’que ça veut dire

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Oh, je leur expliquerais bien

Qu’il faut qu’il n’y ait pas un souffle

Ou bien l’image se boursoufle

On ne distingue plus le fond

Le ciel est comme un viux chiffon

Mais près de moi vit une humaine

J la vois quand elle se promène

Et si parfois elle parle haut

Elle connaît la langue de l’eau

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Elle dit que nous sommes cousins

Que les humains sont très liquides

Mais ils ne sont pas translucides

Où sont leurs truites, leurs brochets?

Il faut croire qu’ils les cachaient

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Sans doute ils n’y comprennent rien

L’eau qu’ils possèdent, ils la salissent

Ils y jettent leurs immondices

Et quand elle est bien polluée

Disent qu’il faut la purifier

Mais près de moi vit une humaine

Je la vois quand elle se promène

Et si parfois elle parle haut

Elle connaît la langue de l’eau

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Ils sont étranges, ces humains

Quand ils détournent des rivières

Ils sont parfois très en colère

Si elles vont regagner leur lit

Après avoir tout englouti

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Je crois qu’ils ne font pas le lien

Entre toutes les eaux du monde

Moi, je sais qu’elles correspondent

Et qu’en la plus petite flaque

Il y a l’espérance d’un lac

Mais près de moi vit une humaine

Je la vois quand elle se promène

Et si parfois elle parle haut

Elle connaît la langue de l’eau

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Ils se battent comme des chiens

Ils sont chiens quand ça les arrange

Et puis se prennent pour des anges

Comme si d'être ce qu’ils sont

Leur donnait un mauvais frisson

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Ils s’improvisent magiciens

Ils déracinent et ils bétonnent

Ils font le vide et puis s'étonnent

Que les saisons aillent de travers

Et que s'étende le désert

Mais près de moi vit une humaine

Je la vois quand elle se promène

Et si parfois elle parle haut

Elle connaît la langue de l’eau

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Je refroidis, l’hiver s’en vient

Bientôt se formera ma glace

Dessous, j’aurai toute la place

Pour moi le gel est bienvenu

Je n’aime pas les arbres nus

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Je vais rêver à ces humains

Ils seront encore là, j’espère

Quand mes eaux redeviendront claires

Et que se poseront les huards

Pourvu qu’ils n’aient pas de retard

Et que près de moi cette humaine

Ait traversé l’hiver sans peine

Qu’elle vienne avec les oiseaux

Me parler la langue de l’eau

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Мен бұл адамдарды түсінбеймін

Олар турбуленттілікке толы

Менің ойымша, олар үнсіздіктен қорқады

Олар өздерін ойланып жатқанын елестетеді

Мен, бұл нені білдіретінін білемін

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

О, мен оларға түсіндірер едім

Тыныс болмауы керек

Әйтпесе, сурет жылтыратады

Біз енді фонды ажырата алмаймыз

Аспан ескі шүберек сияқты

Бірақ менің қасымда адам тұрады

Мен оны жүргенде көремін

Ал кейде қатты сөйлейтін болса

Ол судың тілін біледі

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Ол біз туыспыз дейді

Бұл адамдар өте сұйық

Бірақ олар мөлдір емес

Олардың форельдері, шортандары қайда?

Оларды жасырған деп ойлаймын

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Олар түсінбейтін шығар

Өздеріндегі су, оны ластайды

Олар сол жерге кірлерін тастайды

Және ол жақсы ластанған кезде

Оны тазарту керек деңіз

Бірақ менің қасымда адам тұрады

Мен оны жүргенде көремін

Ал кейде қатты сөйлейтін болса

Ол судың тілін біледі

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Олар біртүрлі, бұл адамдар

Олар өзендердің бағытын өзгерткенде

Олар кейде қатты ашуланады

Егер олар төсегіне оралса

Барлығын жұтып қойғаннан кейін

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Менің ойымша, олар байланыс жасамайды

Әлемнің барлық суларының арасында

Мен, олардың сәйкес келетінін білемін

Және ең кішкентай шалшықта

Көл болады деген үміт бар

Бірақ менің қасымда адам тұрады

Мен оны жүргенде көремін

Ал кейде қатты сөйлейтін болса

Ол судың тілін біледі

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Олар ит сияқты ұрысады

Олар өздеріне ыңғайлы кезде иттер

Содан кейін оларды періштелер деп ойлаңыз

Олар қандай болса екен

Оларға жағымсыз әсер қалдырды

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Олар сиқыршыларды импровизациялайды

Олар тамырын жұлып, бетондайды

Олар өздерін босатады, содан кейін таң қалдырады

Жыл мезгілдері өтіп кетсін

Ал шөл далаға жайылсын

Бірақ менің қасымда адам тұрады

Мен оны жүргенде көремін

Ал кейде қатты сөйлейтін болса

Ол судың тілін біледі

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Суып бара жатырмын, қыс келе жатыр

Жақында менің мұзым қалыптасады

Астында менде барлық бөлме болады

Мен үшін аяз жақсы

Мен жалаңаш ағаштарды ұнатпаймын

Міне, деді Сан-Себастьян көлі

Мен бұл адамдар туралы армандайтын боламын

Олар әлі де сонда болады деп үміттенемін

Менің суым қайтадан мөлдір болғанда

Ал не лоундар қонады

Олар кешікпесе

Ал менің қасымдағы мына адам

Қыстан еш қиындықсыз өтті

Ол құстармен келсін

Маған судың тілінде сөйле