Pas De Justice Pas De Paix - La Rumeur

Voici les cadavres qu’la police ne veut pas voir

Dissimulés au soir sous la pénombre d’un dépotoir

Un sacré beau paquet de dépouilles empilées

Ça fait des monceaux de têtes renversées

Les yeux et la bouche en cendres

Ça coule, de grandes flaques rouges hérissées

De mains crispées qui cherchent encore à comprendre

Mais pas de lueurs pour les cafards a répondu l’ordre

Et le sang sèche et vire au noir à l’abri des mémoires

Dans l’silence qu’il faut croire complice des gyrophares

Des porcs armés aux trousses qui d’une balle plongent la course

Dans l’caniveau du non-lieu, où un juge nettoie les lieux

Et sans bruit, sans cri se referme alors un de ces casiers métalliques de

l’oubli, du déni

L’infamie en robe de magistrat, la sainte loi

Le droit bourgeois sur le front des victimes d'état distribue les crachats

Une rumeur provient du bas, échappe au brouhaha

On entend alors clamer: «pas de justice, pas d’paix «Ni les barricades éteintes sur des chemins recouverts

De milles éclats de verre

Où fument les carcasses éventrées de voitures calcinées, ni la colère privée

d’ailes

Ni l’désespoir tout au bout des pierres et des cocktails

Balancés à genoux, ni les barres de fer tordues

Sur les boucliers de l’ordre gonflés de noirs et d’opprobre

Ni les horizons barrés par les corbeaux et les hyènes

Ni tous ces rêves aspergés de gaz lacrymogène

Ni les gerbes fanées aux pieds des portraits assassinés

Ni les phrases amères que mâchent de trop vieux patriarches

Usés par la chaîne, par le mépris et le temps

Ni les larmes acides des mères

Ni la sueur ni le sang de la classe ouvrière

Rien n’se perd.

rien n’se perd, tout s’transforme

Et le brasier crépite, et le brasier crépite

Et votre putain de temple n’attend plus qu’on l’dynamite

Une rumeur provient du bas, échappe au brouhaha

On entend alors clamer: «pas de justice, pas d’paix »

Міне, полицейлер көргісі келмейтін мәйіттер

Кешке қарай үйіндінің қараңғылығы астында тығылған

Қарғыс атқыр жақсы олжа үйінді

Бұл артқа тасталған бастар

Көз бен ауыз күлге айналды

Ол ағып жатыр, үлкен тікенді қызыл шалшықтар

Әлі де түсінуге ұмтылған қысылған қолдар

Бірақ тарақандарға арналған шамдар тапсырысқа жауап бермеді

Ал қан естеліктер панасында кеуіп, қара түске боялады

Сену керек үнсіздікте жыпылықтайтын шамдардың сыбайласы

Қарулы шошқалар өкшеде, олар оқпен жарысты сүңгітеді

Судьяның орнын тазартатын жұмыстан босатудың саңылауында

Шусыз, айқайсыз, сол металл шкафтардың бірі

ұмыту, жоққа шығару

Билік киген масқара, қасиетті заң

Буржуазиялық оң жақта мемлекет құрбандарының түкірігін таратады

Төменнен қауесет шығады, қобалжымайды

Содан кейін біз «әділет жоқ, бейбітшілік жоқ» деген айқайды естиміз немесе жабық жолдардағы баррикадалар сөндірілді.

Мың шынының сынығынан

Күйіп кеткен көліктердің ішек-қарындары түтіндеген жерде, жеке ашу-ыза

қанаттардың

Сондай-ақ тастар мен коктейльдердің соңындағы үмітсіздік

Тіземде тербелу де, бұралған темір торлар да

Қалқандарында қара және оппробриум ісінген

Қарғалар мен гиеналар тосқауыл қойған көкжиектер де жоқ

Көзден жас ағызатын газ шашылған армандардың бәрі де

Сондай-ақ өлтірілген портреттердің аяғындағы қурап қалған баулар да емес

Тым ескі патриархтардың шайнаған ащы сөз тіркестері де

Тізбекпен, менсінбеушілікпен және уақытпен тозған

Аналардың қышқыл көз жасы да

Жұмысшы табының тері де, қаны да емес

Ештеңе жоғалған жоқ.

ештеңе жоғалмайды, бәрі өзгереді

Ал жалын дірілдеп, жалын дірілдейді

Ал сіздің ғибадатханаңыз динамикада болуды күтуде

Төменнен қауесет шығады, қобалжымайды

Сонда біз «әділдік жоқ, бейбітшілік жоқ» деген айқай естиміз.