C'est Pas Ta Faute Moha - La Rumeur

Moha ce soir a des éclats

D’eau vague et trouble dans le regard

Il n’parlera à personne et personne n’entendra

Le vacarme assourdissant des lames de couteaux

Qui s’aiguisent en crissant dans l’fond noir d’son cerveau

Moha est en chute libre, rien ne vibre

Entre les quatre sales murs d’une cellule en craquelures

Qui s’moque de ses brûlures

Et la tête dans l’creux des mains

C’est lui-même qu’il maudit et maudira encore demain

Car rien n’caresse la vie

Quand à la fleur de tes vingt ans

Y a dans l’cœur un clou qui vrille

Qui t’remplit du sentiment de n’avoir rien pour toi qui brille

A part la culpabilité d’faire couler

Les larmes de ton vieux père épuisé

Et il faut dire que bien souvent

Tu passais l’temps à la recherche de pansements

A appliquer sur tes larges plaies

Vives ou à peine cicatrisées

Et il faut dire

Qu’on t’a appris à redouter tes propres gestes

A peindre en gris ton nom banni

Et ton berceau dont il ne reste

Que des étoffes traditionnelles

Fouettées d’mépris à un point tel

Qu’elles ont honte de leur couleur

Mais toi ce soir tu payes encore

Après avoir goûté au tort

De n’pas être né où il fallait

Et c’est pas faute d’avoir voulu lever l’ancre

Qui t’retient, toi et les tiens

Et c’est pas faute d’avoir voulu prendre ta revanche

Sur toutes ces cases où on enferme les yeux des cancres

Et c’est pas faute d’avoir voulu au moins une fois te sentir beau

De cette foutue saloperie d’rue

Seulement voilà, les seules armes qu’on t’a laissées

Etaient en fait empoisonnées

Et la justice t’a rattrapée, elle t’attendait

Sur ce chemin qu’elle a tracé

Pour les récalcitrants de ton espèce

Et d’un coup d’plume elle disperse

Pour des années et des années, cette folle ivresse d'échapper

A ce ciel terne qui suce tes veines

Бүгін түнде Моханың сынықтары бар

Көздегі бұлыңғыр және мазасыз су

Ол ешкіммен сөйлеспейді және ешкім естімейді

Пышақ жүздерінің саңырау дыбысы

Оның миының қара фонында сықырлау арқылы өткірленетін

Моха еркін құлауда, ештеңе дірілмейді

Жарылған ұяшықтың төрт лас қабырғасының арасы

Күйіп қалғанына кім күледі

Және басы шыныаяқ қолында

Өзі қарғайды, ертең тағы да қарғайды

Өйткені өмірді ештеңе елемейді

Жиырмадағы гүлденген кезде

Жүректе бұралған тырнақ бар

Кім сені жарқырататын сен үшін ештеңе жоқ сезімімен толтырады

Батып кеткен кінәдан басқа

Шаршаған кәрі әкеңнің көз жасы

Және бұл туралы жиі айту керек

Сіз таңғыштарды іздеуге уақыт бөлдіңіз

Үлкен жараларыңызға жағыңыз

Тірі немесе әрең сауыққан

Және айту керек

Сізге өз әрекеттеріңізден қорқуды үйреткен

Қуылған атыңды сұр түске бояу үшін

Ештеңесі қалмаған бесігің де

Тек дәстүрлі маталар

Осындай дәрежеде менсінбеушілікпен қамшылады

Олар өздерінің түсіне ұялады

Бірақ сіз бүгін түнде төлейсіз

Дәмі дұрыс болмаған соң

Болуы керек жерде туылмау

Бұл зәкірді өлшегісі келмегендіктен емес

Сізді және сізді кім ұстап тұр

Және бұл кек алуды қаламағандықтан емес

Осы жәшіктердің бәрінде біз дунстардың көзін құлыптаймыз

Бұл кем дегенде бір рет әдемі сезінгісі келмегендіктен емес

Мына қарғыс атқыр көше ақымақтарынан

Тек осында, біз сізге қалдырған жалғыз қару

Шынымен уланған

Әділдік сені қуып жетті, ол сені күтті

Ол жасаған осы жолда

Сіздің түріңізден бас тартпаушы үшін

Ал қаламды сипап, тарайды

Жылдар, жылдар бойы қашып, бұл ессіз мастық

Тамырыңды соратын осынау күңгірт аспанға