Le Poumon Des Peuples - La Rumeur

Je suis le poumon des peuples

(je suis le poumon des peuples)

Je veux dévorer l’air et cracher l’orage

(cracher l’orage)

Je suis le poumon des peuples

(je suis le poumon des peuples)

L’acier de mon fusil ne rouillera pas en cage

Je suis le poumon des peuples

J’ai l'âge de tous les esclavages

L'âge du claquement du fouet des fers cousus au visage

Des traites infâmes, des ghettos de l'âme que se partage

La race des vautours

Pour sertir d’or et d’argent son plumage

J’ai tout construit, tout produit, tout porté, tout forgé

Je sais tout du labeur, de l’effort, de la sueur

De la paille et des guenilles pour habiller mon cœur

J’ai tant donné, tant saigné pour que poussent des fleurs

On m’a tant pris, tant menti pour l’air pur de mes asphyxieurs

Mes rides sont ces meurtrissures laissées par des siècles

De fortune bâties sur mes obsèques

Par des siècles de démence arrosée d’eau bénite

D’absinthe maudite, de mon sang qui gicle, brûlant comme l’acide

Je suis le poumon des peuples

Ecoutez ces convulsions fiévreuses

C’est mon pouls qui s'ébroue parmi les cloisons dévoreuses

C’est mon souffle qui se braque dans les crissements opaques de l’usine

Ou sous l’estrade des profondeurs brûlantes de la mine

Inutile de me rejoindre si vos ventres ne cessent de geindre

Trop d’larmes s’enlisent l’une dans l’autre

Se figent dans le plomb, dans le silence se vautrent

Les sanglots longs… sied aux apôtres

Pas à ma soif de briser les chaînes et les croix, moi

Moi je veux des armes, lourdes comme l’espoir

Terribles comme ces soirs, dure joie main de ma gloire

Où enfin le feu enfile les peuples, les forêts et les villes

De milliers d’ombres en furie parties ensevelir la nuit

Les vieux monstres vomis des entrailles repues de bourgeois

Je suis…

Je suis le poumon des peuples et je vous l’annonce en guise de semonce

Ce monde d’abattoir bientôt poirera dans les ronces

Trop faim de terre et d’azur, de miel pour mon futur

Je vous l’annonce en guise de semonce

D’autres voix de fer arrachées aux muselières

D’autres gardes éclairs, baignés de lumière

Enfourcheront ma colère, mes artères, mon souffle

Jusqu'à c’que le dernier des loups étouffe

Mon histoire n’est pas finie, mon histoire est l’Histoire

Et l’humanité libérée mon rêve le plus enfoui

Le plus lynché, le plus chargé de charniers

De ruisseaux de sang pissant par les pores

De ce monde marchand où l’on sacre ma mort

Je suis le poumon des peuples et je vous l’annonce en guise de semonce

Ce nouveau siècle m’appartient et battra dans mes mains

Comme un cœur arraché de la poitrine

De ceux qui boivent le nectar dans le crâne des victimes

Мен халықтың өкпесімін

(Мен халықтың өкпесімін)

Ауаны жұтып, дауылды түкіргім келеді

(дауыл түкіру)

Мен халықтың өкпесімін

(Мен халықтың өкпесімін)

Менің мылтықтың болаты торда тот баспайды

Мен халықтың өкпесімін

Мен барлық құлдықтың жасындамын

Бетке тігілген темірлердің қамшысының сықырлаған жасы

Атақты жобалар, ортақ жан геттолары

Құстардың жарысы

Оның жүнін алтын мен күміске қою үшін

Мен бәрін салдым, бәрін өндірдім, бәрін кидім, бәрін қолдан жасадым

Мен еңбектің, еңбектің, тердің бәрін білемін

Жүрегімді киетін сабан мен шүберек

Қаншама бердім, гүл өссін деп

Мен тұншықтырғыштарымның таза ауасы үшін соншалықты көп алданып қалдым

Менің әжімдерім – ғасырлар бойы қалған көгерген жерлер

Менің жерлеу рәсіміме салынған бақыт

Ғасырлар бойына ақылсыздық қасиетті суға себілді

Қарғыс атқан абсенттен, қышқылдай жанып жатқан қанымнан

Мен халықтың өкпесімін

Бұл қызбалық конвульсияларды тыңдаңыз

Жалмап жатқан қалқалардың арасында тербелетін менің тамыр соғуым

Зауыттың мөлдір емес айғайларына соққан менің тынысым

Немесе кеніштің жанып жатқан тереңдігінің шатырының астында

Ішің ыңылдаса, маған қосылудың қажеті жоқ

Тым көп көз жасы бір-біріне батып кетеді

Қорғасынға тоңып, үнсіз қалқып

Ұзақ жылау... елшілерге лайық

Шынжырлар мен кресттерді бұзуға шөлдегенім үшін емес, мен

Үміттей ауыр қару алғым келеді

Сол кештер сияқты қорқынышты, Даңқымның қатты қуаныш қолы

Ақырында от халықтарды, ормандар мен қалаларды жібітеді

Мыңдаған ашулы көлеңкелер түнді көмуге кетті

Ескі еркелер буржуазияның тойған ішегін құсады

Мен…

Мен халықтардың өкпесімін және мұны саған ескерту ретінде жариялаймын

Бұл қасапхана әлемі жақын арада бұталарда шіріп кетеді

Жер мен көкке тым аш, болашағым үшін бал

Мен мұны сізге ескерту ретінде жариялаймын

Тұмсығынан үзілген басқа темір дауыстар

Басқа найзағайлар, жарыққа шомылды

Ашуымды, тамырымды, тынысымды басады

Қасқырлардың соңғысы тұншығып қалғанша

Менің әңгімем біткен жоқ, менің әңгімем – тарих

Ал адамзат менің ең терең арманымды азат етті

Ең көп линчтелген, жаппай бейіттерге толы

Кеуектер арқылы өтетін қан ағындары

Олар менің өлімімді бағыштайтын осы сауда әлемінен

Мен халықтардың өкпесімін және мұны саған ескерту ретінде жариялаймын

Бұл жаңа ғасыр менікі және менің қолымда соғады

Кеудеден үзілген жүрек сияқты

Зардап шеккендердің бас сүйектерінен шырын ішетіндердің