Пока зима не уйдёт - Кирилл Комаров

Ты наденешь мой серый поношенный свитер.

Сядешь ближе к огню, вся закутана в плед.

Мороз царапает кожу, но теперь мы с ним квиты.

Ни у него, ни у нас козырей больше нет.

Припев:

И ты будешь петь тихую песню,

И метель за окном тебе подпоёт.

Ты и я всегда будем вместе,

Но лишь до тех пор, пока зима не уйдёт.

Часы будут течь и впадать в бесконечность.

Никто не окликнет нас по именам.

Никто не придёт, чтоб уберечь нас

От того, что уже приближается к нам.

Припев.

Откуда нам знать, что станется с нами?

Откуда нам ждать дурных новостей?

Поле полно замёрзшими ямщиками,

Теми, кто пел, да не гнал лошадей.

Припев.

Менің тозған сұр свитерімді киесің.

Сіз отқа жақынырақ отырасыз, бәрі көрпеге оранған.

Аяз теріні сызады, бірақ қазір біз онымен біргеміз.

Енді оның да, бізде де «козыр» жоқ.

Хор:

Ал сен тыныш ән айтасың

Ал терезенің сыртындағы қарлы боран саған ән салады.

Сен екеуміз әрқашан бірге боламыз

Бірақ қыс кеткенше ғана.

Сағаттар ағып, шексіздікке түседі.

Бізді ешкім атымызбен атамайды.

Бізді құтқаруға ешкім келмейді

Бізге жақындап келе жатқан нәрседен.

Хор.

Бізге не болатынын қайдан білеміз?

Жаман жаңалықты қалай күтуге болады?

Алаң тоңған бапкерлерге толы,

Ән салған, бірақ ат айдамағандар.

Хор.