Le goût de vivre - Kery James

Le ciel s’assombrit, les nuages pleurent

Nos angoisses prennent vie là où nos espoirs meurent

On s’endort petits, privés de grands espaces

Et nos dialogues finissent en débris contre un plexiglass

Est-ce qu’on s’aimait avec paresse?

Une chose est sûre, c’est qu’maintenant on se rassure sans caresses

Amour sans preuve, amour factice, amour en ligne

Bientôt ils voudront nous livrer le bonheur à domicile

Réseaux sociaux sans rencontres

Militer en cliquant, insulter sans rendre compte

Guerre sans ennemis, donc guerre sans trêve

Le visage masqué on doit lire sur nos rêves

Qu’est-ce qu’on donnerait pour une simple promenade

Tu sais quoi?

Peut être qu’on mourrait pour une simple accolade

On finit par payer nos excès, c’est bien la fin d’un monde tel qu’on le connaît

Vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de

Vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Le bonheur ici bas n’est jamais vraiment acquis

On sait qu’il était là une fois qu’il est partit

Plutôt que bâtir des ponts, on préfère tracer des frontières

La peur a très peu raison, c’est un sentiment barrière

On choisit pas nos morts mais au fond qu’est ce qu’on possède si nos vies nous

échappent?

Le temps c’est de l’or, or, priver de temps, chaque seconde nous échappe

Pour chaque émotion, un émoji, une application

Au fond ce qu’ils désirent c’est une humanité où l'être humain n’est qu’option

Panique solitaire, même les clowns en sont tristes

Pas de risque zéro, car la vie est un risque

Gueule de bois au réveil car la peur les enivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de

Vivre, vivre, vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Vivre, vivre, vivre, vivre, vivre, vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Vivre, vivre, vivre

Аспан қараңғыланып, бұлттар жылайды

Біздің уайымымыз үмітіміз өлген жерде өмірге келеді

Біз үлкен кеңістіктерден айырылып, кішкентай ұйықтап жатырмыз

Біздің диалогтарымыз плексигласқа қарсы бөліктерге бөлінеді

Бір-бірімізді жалқаулықпен жақсы көреміз бе?

Бір анығы, енді еркелетпей-ақ тыныштандырдық

Дәлелсіз махаббат, жалған махаббат, желідегі махаббат

Жақында олар біздің үйлерімізге бақыт әкелгісі келеді

Танысусыз әлеуметтік желілер

Басу арқылы милитациялау, байқамай қорлау

Жаусыз соғыс, сондықтан бітімсіз соғыс

Бетперде киген бет біз армандарымызды оқуымыз керек

Қарапайым серуендеуге не берер едік

Білесің бе?

Қарапайым құшақтау үшін өлетін шығармыз

Біз өзіміздің артығымыз үшін төлейміз, бұл біз білетін әлемнің соңы

Өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр

Өлім оларды қалай дәм татады екен

Өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр

Өлім олардың өмір сүруге құштарлығын туғызатыны ақылсыз

Мұндағы бақыт ешқашан шынымен берілмейді

Біз оның кеткеннен кейін сол жерде болғанын білеміз

Біз көпір салудан гөрі шекара сызуды жөн көреміз

Қорқыныш өте аз дұрыс, бұл кедергі сезімі

Біз өлгендерімізді таңдамаймыз, бірақ өмірімізде не бар

қашу?

Уақыт – алтын, алтын, уақыттан айыру, секунд сайын сырғып өтеді

Әрбір эмоция үшін эмодзи, қолданба

Негізінен олар адамзатты қалайды, онда адам тек таңдау болып табылады

Жалғыз дүрбелең, тіпті сайқымазақтар да бұған қайғырады

Тәуекел нөлдік емес, өйткені өмір - бұл тәуекел

Олар оянған кезде асқынып кету қорқынышы оларды мас етеді

Өлім олардың өмір сүруге құштарлығын туғызатыны ақылсыз

Өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр

Өлім оларды қалай дәм татады екен

Өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр

Өлім олардың өмір сүруге құштарлығын туғызатыны ақылсыз

Өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр

Өлім олардың өмір сүруге құштарлығын туғызатыны ақылсыз

Өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр

Өлім олардың өмір сүруге құштарлығын туғызатыны ақылсыз

Өмір сүр, өмір сүр, өмір сүр