Algemas - Kátia Guerreiro

Escravos errantes da vida

E da angústia de viver

Somos a imagem esbatida

Do que nos quisermos ser

Corta-se embora a corrente

Que nos prende ao que é vulgar

E afinal tudo é diferente

Do que queremos alcançar

Sem saber porque vivemos

No mistério de existir

Nem mesmo ao sorrir esquecemos

A mentira que é sorrir

Desde sempre que conheço

Porque a vida me ensinou

Que o riso é sempre o começo

Do sorriso que findou

Prendo o mundo nos meus braços

Quando me abraças nos teus

E por momentos escassos

A terra dá-nos os céus

A vida fica suspensa

Do nada que a fez nascer

E esse nada recompensa

Da tortura de viver

E esse nada recompensa

Da tortura de viver

Өмірдің қаңғыбас құлдары

Және өмір азабын ан  

Біз бұлдыр бейнеміз

Біз не болғымыз келеді

Токты кеші

Бұл бізді өрескел нәрсеге итермелейді

Өйткені, бәрі басқаша

Біз неге қол жеткізгіміз келеді

Не үшін өмір сүріп жатқанымызды білмейміз

Бар жұмбақ

Күлгенде де ұмытпаймыз

Күліп тұрған өтірік

Мен бұрыннан білдім

Өйткені өмір үйретті

Бұл күлкі әрқашан бастамасы

Аяқталған күлкі туралы

Мен әлемді құшағымда ұстаймын

Сен мені құшақтап жатқанда

Сондай-ақ қиын сәттер үшін

Жер бізге аспан береді

Өмір тоқтап қалды

Босанған ештеңеден

Және бұл ештеңе сыйға алмайды

Тіршілік азаптарынан

Және бұл ештеңе сыйға алмайды

Тіршілік азаптарынан