Voyageur - Jean Leloup

Sombre est ta solitude, voyageur, pauvre guerrier sans peur

Dans la gare de nulle part tu attends ton prochain départ

Ou elle n’y seras pas celle que tu cherches et qui n’existe pas

Sombre est ta solitude, voyageur, pauvre guerrier sans peur

Dans la gare de nulle part tu attends ton prochain départ

Ou elle n’y seras pas celle que tu cherches et qui n’existe pas

Et qui n’existe pas

Nous étions heureux

Tous les deux, disaient les amoureux

Et toujours le temps passe, qu’est-ce que tu veux qu’on fasse?

C’est la mort qui grimace, C’est la mort qui grimace!

Sombre est ta solitude, voyageur, pauvre guerrier sans peur

À travers la vitre embuée tu vois le paysage qui défile

Les poteaux de téléphone et les fils et enfin les champs de blé qui te prennent

de rêver

Qui te prennent a rêver

Te rappelles-tu la table en fleurs, ta mère et tes soeurs

Ton père et son déshonneur?

Sombre est ta solitude, voyageur, comme tu pleures, pauvre déserteur

Et soudain tu sens la douleur, et soudain tu sens ton coeur

Il ne te reste plus que quelques heures, voyageur, bientôt tu meurs,

bientôt tu meurs

Après-demain comme avant-hier tout retourne à la poussière

Et ne subsiste que le destin de tes passages dans les trains

De ton visage et du sien de tes pas sur les chemins

Dors tranquille, ce n’est rien, juste un voyage un peu plus loin

Nous étions heureux

Tous les deux, disaient les amoureux

Et toujours le temps passe, qu’est-ce que tu veux qu’on fasse?

Tu vois la mort en face, c’est la vie qui te grimace!

Quoi?

Quoi, corbeau qui passe dans le ciel?

Dis-moi ou sont les hirondelles

Quoi?

Quoi, corbeau qui passe dans le ciel?

Dis-moi ou sont les hirondelles

Quoi?

Quoi, corbeau qui passe dans le ciel?

Dis-moi ou sont les hirondelles

Quoi?

Quoi, corbeau qui passe dans le ciel?

Dis-moi ou sont les hirondelles

Қараңғы сенің жалғыздығың, саяхатшы, бейшара қорықпас жауынгер

Қайда болмасын вокзалда келесі жолға шығуды күтесіз

Немесе ол сіз іздеген адам болмайды, ол жоқ

Қараңғы сенің жалғыздығың, саяхатшы, бейшара қорықпас жауынгер

Қайда болмасын вокзалда келесі жолға шығуды күтесіз

Немесе ол сіз іздеген адам болмайды, ол жоқ

Ал бұл жоқ

Біз бақытты болдық

Екеуі де, - деді ғашықтар

Әрқашан уақыт өтіп жатыр, не істегенімізді қалайсыз?

Өлім мұңаяды, Өлім мұңаяды!

Қараңғы сенің жалғыздығың, саяхатшы, бейшара қорықпас жауынгер

Буды терезе арқылы өтіп бара жатқан пейзажды көресіз

Телефон бағаналары мен сымдар, ең соңында сізді алып бара жатқан бидай алқаптары

армандау

бұл сізді арманға жетелейді

Гүлдердегі дастархан, анаң мен әпкелерің есіңде ме

Сіздің әкеңіз және оның ар-намысы ма?

Қараңғы – жалғыздығың, саяхатшы, қалай жыладың, бейшара шөлшіт

Және кенеттен сіз ауырсынуды сезінесіз және кенеттен жүрегіңізді сезінесіз

Санаулы сағаттар қалды, саяхатшы, көп ұзамай өлесің,

көп ұзамай өлесің

Ертеңгі күні кешегі күн сияқты бәрі тозаңға айналады

Пойыздардағы өтулеріңіздің тағдыры ғана қалады

Сіздің жүзіңізден және оның жолдардағы ізінен

Тыныш ұйықтаңыз, бұл ештеңе емес, тек сәл алыс сапар

Біз бақытты болдық

Екеуі де, - деді ғашықтар

Әрқашан уақыт өтіп жатыр, не істегенімізді қалайсыз?

Жүзіңнен ажалды көресің, мұңайған өмір!

Не?

Не, аспаннан өтіп бара жатқан қарға?

Қарлығаштардың қайда екенін айт

Не?

Не, аспаннан өтіп бара жатқан қарға?

Қарлығаштардың қайда екенін айт

Не?

Не, аспаннан өтіп бара жатқан қарға?

Қарлығаштардың қайда екенін айт

Не?

Не, аспаннан өтіп бара жатқан қарға?

Қарлығаштардың қайда екенін айт