Вернёмся в Питер - Илья Чёрт

Серым волком поезд мчится, снег печатая в снегу…

Я сижу, Господь напротив, говорим за жизнь…

Той зимой длинее песня стала с голоду

Счастья моего, пьяных глаз, седины в зрачках.

Ты скажи мне, Святый Отче, как же можно здесь молчать?

Чтобы мог я здесь прожить лгать меня учи.

Что забыл я в этой клетке, если счастье мое там,

Где ребетня сидит по крышам, словно воробьи.

Мы поменяем наш билет, вернемся в Питер.

Любимый мой на рукаве порвется свитер…

Из декабря Бог шлет ответ в конце июля,

Чтобы я близким мог сказать как их люблю я.

Ты скажи мне, мать природа, я ли зверь, аль человек?

В спину гонишь, холку гладишь, не пойму тебя.

Все вороны, как вороны, а я белая, как снег…

Дегтем вымазан, да белым пухом облеплен.

Бог сидел поджав колени, да задумчиво молчал,

Улыбнулся, молвил: «Иди ты к Черту, Илья!».

И я умер в сотый раз, воскреснул и искать пошли

Его по свету снова я, да и любовь моя…

Пойыз сұр қасқырдай қарға қарды теріп жүгіреді...

Мен отырмын, Иеміз қарсы, біз өмір бойы сөйлесеміз ...

Сол қыста ән аштықтан ұзарып кетті

Менің бақытым, мас көзім, қарашықтағы ағарған шашым.

Айтыңызшы, Әулие Әке, бұл жерде қалай үнсіз отырасың?

Мен осында тұруым үшін өтірік айтуды үйретіңіз.

Бұл қапаста не ұмыттым, бақытым сонда болса,

Балалар торғайдай төбеде отыратын жер.

Билетімізді ауыстырып, Санкт-Петербургке қайтамыз.

Менің сүйікті жемпірім жеңде жыртылады ...

Желтоқсаннан бастап, шілденің соңында Құдай жауап береді,

Мен жақындарыма оларды қаншалықты жақсы көретінімді айта аламын.

Айтшы, табиғат ана, мен аң ба, әлде адам ба?

Сіз артта жүресіз, құрғап жатырсыз, мен сізді түсінбеймін.

Қарғаның бәрі қарғадай, ал мен қардай аппақпын...

Шайырмен жағылып, ақ үлбірмен сыланған.

Құдай тізесін айқастырып, ойланып үнсіз отырды,

Ол күлімсіреп: «Жаһаннамға кет, Илья!

Ал мен жүзінші рет өліп, тіріліп, іздедім

Бұл әлемде тағы да менмін және менің махаббатым ...