Оборотень - Илья Чёрт

Детской каруселью голубых воспоминаний завертелась пурга.

Сотнями снежинок недалёких рассуждений сникли холода.

Мокрыми ногами, оставляя следы, тихо девочка шла,

К полнолунию поднимала глаза.

Зов летучих искр от большого костра не заставишь молчать.

Но о тёплых языках большого пламени в себе она могла не мечтать.

В воспалённом мозгу уже считали часы,

Стрелками от жизни к смерти уже клонились весы.

И толпы безоружных недалёких людей всё пытались понять,

Зачем же перед смертью этой девочке понадобилось волком рычать?

А то, что мощной лапою, сгребая под себя остатки прошлой весны,

Умрёт она огромным волком, слыша за собой лишь шелест травы.

Тихо под простынёй вывозят её из палаты для снов.

«Такая беззащитная и маленькая!" — скажут, — «И совсем без врагов!»

И в эту же минуту далеко за лесами, до которых лишь шаг,

Под вой огромной серой стаи, где-то в горах тихо умер вожак.

Балалардың көк естеліктерінің карусельіндей боран соға бастады.

Тар ойдың жүздеген қар түйіршіктері суықты ерітті.

Ылғал аяқтарымен, іздерін қалдырып, қыз тыныш жүрді,

Толық айда ол көзін көтерді.

Үлкен өрттен ұшқан ұшқындардың үнін өшіру мүмкін емес.

Бірақ ол өз бойындағы үлкен жалынның жылы тілдерін армандай алмады.

Қабынған мида сағаттар есептелді,

Таразылар өмірден өлімге жебедей иіліп тұрды.

Қарусыз, тар ойлы адамдар бәрін түсінуге тырысты,

Өлер алдында бұл қызға қасқырдай арылдау не үшін керек болды?

Ал күшті табанымен өткен көктемнің қалдықтарын астына жинап жатқаны,

Ол артындағы шөптің сыбдырын ғана естіп, үлкен қасқыр болып өледі.

Тыныш жайнап, оны жатақханадан алып шығады.

«Қорғансыз және кішкентай!» - дейді олар, - «Жаулары жоқ!»

Дәл осы сәтте, тек қадамы бар ормандардың арғы жағында,

Үлкен сұр отардың айқайы астында, таулардың бір жерінде көшбасшы тыныш өлді.