Казанская - Илья Чёрт

Ехали в автобусе кепки да фуражки,

Я на лисапеде мимо них кручу.

Улицы сторона моя опасна

При артобстреле, гололеде, да по вечерам,

Я все шучу, а как же то иначе,

Здесь в Питере без смеха не прожить.

Которую уж зиму соплями кашляю.

Больным да хриплым горлом чаю бы испить.

Велосипед, вези меня к Казанскому,

Там сегодня ждет меня она.

Да по земле везде, где люди добрые,

Там среди них всегда найдешь меня.

Как среди ночи в доме двери скрипнули,

Как опозорилась дворняга, не признав своих.

А сколько нас, на порог ступающих,

Возвращается с дорог, в петлю закрученных лихих.

Говорил мне батя во хмеле:

«Сила в духе мужика, а не в кулаке».

Эх, знал бы это я тогда глупый да молодой,

Не хворал бы я сейчас и был бы друг живой.

И я жду тебя, которую весну,

На том же месте с цветами у колонны.

Я прямо с поезда к тебе лечу,

И смеются надо мной с Невского вороны.

Велосипед, вези меня к Казанскому,

Там сегодня ждет меня она.

Да по земле везде, где люди добрые,

Там среди них всегда найдешь меня.

Как среди ночи в доме двери скрипнули,

Как опозорилась дворняга, не признав своих.

А сколько нас, на порог ступающих,

Возвращается с дорог, в петлю закрученных лихих.

Ходят поезда далёко, громко поезда гудят.

Только в городе моем всё дожди идут.

Здесь моя ступенечка, на которой песни пишутся,

И лампочка в подъезде, что всегда крадут.

Не унывай, ты знаешь я в пути,

На полустанке курим у вагона.

Как только солнце разбудит у залива птиц,

Так я канал Обходный перееду и снова дома.

Велосипед, вези меня к Казанскому,

Там сегодня ждет меня она.

Да по земле везде, где люди добрые,

Там среди них всегда найдешь меня.

Как среди ночи в доме двери скрипнули,

Как опозорилась дворняга, не признав своих.

А сколько нас, на порог ступающих,

Возвращается с дорог, в петлю закрученных лихих.

Автобус қалпақшалары мен қалпақтарына міну,

Мен олардың жанынан лизапедте айналып өтемін.

Менің тарапымның көшелері қауіпті

Атыс кезінде, мұзда және кештерде,

Мен қалжыңдаймын, бірақ басқаша қалай

Мұнда, Санкт-Петербургте күлкісіз өмір сүру мүмкін емес.

Мен қыс бойы жөтелмен жүрдім.

Тамағы қарлығаш ауру адам шәй ішкісі келеді.

Велосипед, мені Казанскийге апарыңыз,

Ол мені бүгін сонда күтіп отыр.

Иә, жер бетінде қай жерде мейірімді адамдар болса,

Сіз мені әрқашан олардың арасынан табасыз.

Түн ортасында үйдің есіктері қалай сықырлады,

Өзіндікін танымай өзін масқара қылды.

Табалдырықты аттағандар қаншама,

Ол жолдардан, бұралған тырнақтардың тізбегіне оралады.

Әкем маған құлпырып айтты:

«Күш – жұдырықта емес, шаруаның рухында».

О, мен білсем ғой, ақымақ әрі жас,

Мен қазір ауырмай, тірі дос болар едім.

Ал мен сені күтемін, қай көктемде,

Бағанағы гүлдермен бір жерде.

Мен сізге пойыздан тура ұшып келемін,

Ал қарғалар маған Невскийден күледі.

Велосипед, мені Казанскийге апарыңыз,

Ол мені бүгін сонда күтіп отыр.

Иә, жер бетінде қай жерде мейірімді адамдар болса,

Сіз мені әрқашан олардың арасынан табасыз.

Түн ортасында үйдің есіктері қалай сықырлады,

Өзіндікін танымай өзін масқара қылды.

Табалдырықты аттағандар қаншама,

Ол жолдардан, бұралған тырнақтардың тізбегіне оралады.

Пойыздар алысқа барады, пойыздар қатты ызылдайды.

Тек менің қалада жаңбыр жауады.

Міне, менің әндер жазылған қадамым,

Ал кіре берісте үнемі ұрланып тұратын шам.

Көңіліңізді көтеріңіз, менің жолда екенімді білесіз

Жартылай вокзалда вагонмен темекі тартамыз.

Күн құстардың шығанағында оянғанда,

Сондықтан мен Обходный каналын ауыстырып, үйге қайтамын.

Велосипед, мені Казанскийге апарыңыз,

Ол мені бүгін сонда күтіп отыр.

Иә, жер бетінде қай жерде мейірімді адамдар болса,

Сіз мені әрқашан олардың арасынан табасыз.

Түн ортасында үйдің есіктері қалай сықырлады,

Өзіндікін танымай өзін масқара қылды.

Табалдырықты аттағандар қаншама,

Ол жолдардан, бұралған тырнақтардың тізбегіне оралады.