Телефонист - Илья Чёрт

Я в театральных коридорах

Своих теней порою вижу отпечатки,

И кажется мгновением мне,

Любого без труда смогу сыграть.

Но называем будучи людьми

Поэтом и артистом в беспорядке,

Не чувствую в себе огня в недоумении

Искусством слова фантазию чужую описать.

Порою сняться мне рифмованные строчки песен,

Порой Морфей мне дарит озарение души.

Перо в руке моей стенографирует открытки лишь,

Что Свет с небес пересылает почтой ворожбы.

Мне часто жаль, что не способен я Умом придуманные судьбы ритмом сотворить.

Я лишь переговорное устройство,

Что позволяет людям с Богом говорить.

Мен театр дәлізіндемін

Мен кейде көлеңкелерімнің іздерін көремін,

Және бұл маған бір сәт сияқты көрінеді

Кез келген адам оңай ойнай алады.

Бірақ біз адам болуды атаймыз

Ақын мен суретші аласапыран,

Мен абдырап тұрғанда ішімдегі отты сезбеймін

Біреудің қиялын сөз өнерімен суреттеу.

Кейде мен рифмалық өлең жолдарын түсіремін,

Кейде Морфей маған жанның нұрын береді.

Қолымдағы қалам тек ашық хаттарды стенографиялайды,

Көктен келген Нұр сәуегейлік пошта арқылы жібереді.

Мен ырғақ ойлап тапқан тағдырларды санаммен жасай алмағаныма жиі өкінемін.

Мен жай ғана домофонмын

Адамдарға Құдаймен сөйлесуге не мүмкіндік береді.