Нордическая Русь - Дмитрий Ревякин

Вечер бросался в ноги тебе жадный за пядью пядь

Буйство лесов, угар степей в горсть обуздать

Смелый в ладонях угли держал, звал голоса

Крылья стрекоз, века остожар, труд и кресало

Где аукали долю ухари,

Там посмеешь знак.

Приходи ко мне теплотой камней,

Обручами сна.

Кольца горячие пьют ручей, жаждой помолвлены.

Звон высек в скалах плеск очей горе луны.

Ивы шептали покой земной, стрежень молвой пугал

Искры сулили свет иной, плетью закала.

Зори рослые дарит сизый дым,

Зеркала-берега

Околесицей, белой лестницей

Пропадать в облака

И не петь цветы у прогалины,

Отцветут без меня

Как тебя любил, знают горький ил Да молва иня…

Где-то плакали, грозы ахали,

В осень жалит осой

Лишь седой бурён гонит поперёк

Пеленать стал лозой

Век проплакали…

Аяқ астыңда кеш келді, бір қарқынға сараң

Ормандардың дүбірі, бір уыс тізгіндеу үшін даланың дүбірі

Ержүрек алақанында көмір ұстады, дауыстарды шақырды

Инеліктердің қанаты, ғасырлық остожар, еңбек пен шақпақ тас

Ухари үлесі қай жерде аталды,

Міне, қол қоюға батылыңыз бар.

Маған тастардың жылуымен кел,

Ұйықтау шеңберлері.

Ыстық сақиналар ағынды сусындайды, шөлдеді.

Шыңырау жартасқа қашалған ай тауының көзінің шашырауын.

Талдар жердің тыныштығын сыбырлады, Таяқ үркітті өсек

Ұшқындар басқа нұрға уәде берді, ашудың қамшысы.

Биік таң боз түтін береді,

Айна-жағалар

Сылдырмақ, ақ баспалдақтар

Бұлттарға жоғалып кету

Таза жерде гүлдерді әндетпеңіз,

Менсіз гүлдейді

Олар сені қалай жақсы көрді, олар ащы лайды біледі Иә, қауесет инь ...

Бір жерде жылады, найзағай ойнады,

Аралар күзде шағады

Тек ақ боз Бүрен ғана көлікпен өтеді

Сваддле жүзім бұтасына айналды

Ғасырлар бойы жылады...