Не сбежать - Дмитрий Ревякин

В этом взгляде сквозит подозрение

И янтарно блестят огоньки.

Колобродит веков наслоение,

Где капризы и страхи наги.

Пусть покоится ночь заполярная,

Где нет-нет полыхнут небеса –

Мне откроется тайна сакральная:

От судьбы не уйти, не сбежать.

Заживут часом раны сердечные,

И взыграет ревниво душа.

Где безбрежные дали очерчены,

Вновь готов неземное стяжать.

Я любые невзгоды и радости

Пропою плеском струн не спеша.

Пусть простятся мне нежные слабости:

От судьбы не уйти, не сбежать!

Бұл көріністе күдік бар.

Және жарқыраған сары шамдар.

Колобродит ғасырлардағы стратификация,

Қыңырлықтар мен қорқыныштар жалаңаш жерде.

Поляр түн тыныш болсын,

Жоқ, жоқ жерде аспан жанады -

Маған бір қасиетті құпия ашылады:

Тағдырдан қашпа, қашпа.

Жүректің жарасы бір сағатта жазылады,

Ал жан қызғанышпен секіреді.

Шексіз қашықтықтар белгіленген жерде,

Жерсізді қайтадан алуға дайын.

Мен кез келген қиындық пен қуанышпын

Жіптердің шашырауын баяу айтыңыз.

Менің нәзік кемшіліктерім кешірілсін:

Тағдырдан қашпа, қашпа!