Sonata De Outono - Carlos Do Carmo

Inverno não ainda, mas Outono

A sonata que bate no meu peito

Poeta distraído, cão sem dono

Até na própria cama em que me deito

Acordar é a forma de ter sono

O presente, o pretérito imprefeito

Mesmo eu de mim próprio me abandono

Se o rigor que me devo, não respeito

Morro de pé, mas morro devagar

A vida é afinal o meu lugar

E só acaba quando eu quiser

Não me deixo ficar… não pode ser

Peço meças ao sol, ao céu, ao mar

Pois viver é também acontecer

Қыс әлі емес, Күз

Кеудемде соғатын соната

Алаңдаған ақын, иесіз ит

Тіпті төсекте де жатырмын

Ояну      ұйқы   әдісі

Қазіргі, тамаша шиеленіс

Тіпті мен өзім өзімді тастаймын

Қатаңдық болса, мен құрметтемеймін

Мен тұрып өлемін, бірақ баяу өлемін

Өмір менің орным ғой

Және ол мен қалаған кезде ғана аяқталады

Мен өзімді қалдырмаймын... олай болуы мүмкін емес

Мен күндегі, аспандағы, теңіздегі өлшемдерді сұраймын

Өйткені өмір сүру де болып жатыр