Palavras Minhas - Carlos Do Carmo

Palavras que disseste e já não dizes

Palavras como um sol que me queimava

Olhos loucos de um vento que soprava

Em olhos que eram meus, e mais felizes

Palavras que disseste e que diziam

Segredos que eram lentas madrugadas

Promessas imperfeitas, murmuradas

Enquanto os nossos beijos permitiam

Palavras que dizias, sem sentido

Sem as quereres, mas só porque eram elas

Que traziam a calma das estrelas

À noite que assomava ao meu ouvido…

Palavras que não dizes, nem são tuas

Que morreram, que em ti já não existem

— que são minhas, só minhas, pois persistem

Na memória que arrasto pelas ruas

Сіз айтқан және енді айтпайтын сөздер

Мені күйдіріп жіберген күн сияқты сөздер

Соққан желден ессіз көздер

Менікі және бақыттырақ көздерде

Сіз айтқан және айтқан сөздер

Баяу таң атқан құпиялар

Жетілмеген уәделер деп күбірледі

Біздің сүйіспеншілікке рұқсат етілген кезде

Сіз айтқан сөздер мағынасыз

Қалаусыз, бірақ олар болғандықтан

Бұл жұлдыздарға тыныштық әкелді

Түнде бұл менің құлағыма естілді ...

Айтпайтын сөздеріңіз, тіпті сіздікі емес

Кім өлді, кім енді сенде жоқ

— бұл менікі, жалғыз менікі, өйткені олар табанды

Көшелерде сүйреп келемін