Fado Da Saudade - Carlos Do Carmo

Nasce o dia na cidade, que me encanta

Na minha velha Lisboa, de outra vida

E com um nó de saudade, na garganta

Escuto um fado que se entoa, à despedida

E com um nó de saudade, na garganta

Escuto um fado que se entoa, à despedida

Foi nas tabernas de Alfama, em hora triste

Que nasceu esta canção, o seu lamento

Na memória dos que vão, tal como o vento

O olhar de quem se ama e não desiste

Na memória dos que vão, tal como o vento

O olhar de quem se ama e não desiste

Quando brilha a antiga chama, ou sentimento

Oiço este mar que ressoa, enquanto canta

E da Bica à Madragoa, num momento

Volta sempre esta ansiedade, da partida

Nasce o dia na cidade, que me encanta

Na minha velha Lisboa, de outra vida

Quem vive só do passado, sem motivo

Fica preso a um destino, que o invade

Mas na alma deste fado, sempre vivo

Cresce um canto cristalino, sem idade

Mas na alma deste fado, sempre vivo

Cresce um canto cristalino, sem idade

É por isso que imagino, em liberdade

Uma gaivota que voa, renascida

E já nada me magoa, ou desencanta

Nas ruas desta cidade, amanhecida

Mas com um nó de saudade, na garganta

Escuto um fado que se entoa, à despedida

                күн                                                                                                                                                                                                         О           |

Менің ескі Лиссабонда, басқа өмірден

Сағыныш түйінімен, көмейде

Мен қоштасу кезінде ән айтатын фадо естимін

Сағыныш түйінімен, көмейде

Мен қоштасу кезінде ән айтатын фадо естимін

Бұл Альфаманың Таверналарында, қайғылы уақытта болды

Бұл ән туды деп, жоқтауың

Жел сияқты кеткендердің жадында

Кім сүйетін және бас тартпайтын көрініс

Жел сияқты кеткендердің жадында

Кім сүйетін және бас тартпайтын көрініс

Ескі жалын жарқырағанда немесе сезгенде

Мен бұл теңізді естимін, ол ән салады

Бір сәтте Бикадан Мадрагоаға дейін

Бұл қобалжу әрқашан қайтып келеді, кетуден

                күн                                                                                                                                                                                                         О           |

Менің ескі Лиссабонда, басқа өмірден

Кім еш себепсіз өткенмен ғана өмір сүреді

Басып кіретін межелі жерге кептеледі

Бірақ бұл фадоның жан дүниесінде мен әрқашан өмір сүремін

Кристалды, ескірмейтін бұрыш өседі

Бірақ бұл фадоның жан дүниесінде мен әрқашан өмір сүремін

Кристалды, ескірмейтін бұрыш өседі

Сондықтан мен еркіндікте елестетемін

Ұшатын шағала, қайта туады

Енді мені ештеңе ренжітпейді немесе мені ренжітпейді

Бұл қаланың көшелерінде таң ата

Бірақ сағыныш түйінімен, көмейде

Мен қоштасу кезінде ән айтатын фадо естимін