Komik und elegische Momente - Angizia

Der Tod ist ein Gelächter

Denn das Leben ist bizarr

Er pocht an roten Türen

Denn sein Richter ist ein Narr

Komisch ist das Leben

Wenn es nicht mehr mit mir tanzt

Plump scheint es zu geben

Was der Tod in uns verschanzt

Lebt' ich kühn wie ein heller Ton

Lebt' ich wie ein kranker Mann…

Lebt' ich wie ein Bub vom Zarenlohn

Lebt' ich wie nur ich es kann

Kühn blieb der Leierkastenmann

Komisch war sein Gesang

Er drehte die Leier ohne Zwang

Er machte Humor zum Drang

Lebt' ich wie ein Mann vom Zarenlohn

Lebt' ich wie ein kranker Mann…

Lebt' ich (so) kühn wie ein heller Ton

Lebt' ich wie nur ich es kann…

Kühn blieb der Leierkastenmann

Komisch war sein Gesang

Er drehte die Leier ohne Zwang

Er machte Humor zum Drang

Kühn blieb der Leierkastenmann

Komisch war sein Gesang

Er drehte die Leier ohne Zwang

Er machte Humor zum Drang

Als die große Judenhetze einsetzt, wird es für Hohlberg immer schwieriger

Sein Ideal vom komisch besetzten Menschentum mit fidelen Klängen

Durchzusetzen.

Während die Königsberger letzte Briefe kritzeln, versteckte

Münzen zählen und über ein nächstes Jahrzehnt ratschlagen, stellt sich

Ihm, dem Leierkastenmann, ein barfüßiges Mädchen mit dem indischen Namen

«Tschandravatii» vor.

Das vom Schmutz der Wasserlachen bekleckerte Kind

Verehrt das Hohlberggemüt, hüpft und singt vor seinem Kasten, das

Dunkelblaue Kleidchen mit beiden Händen hochgehoben, und verwandelt den

Puppenfratz August in eine skurrile Tanzfigur.

Frühmorgens und so lange

Bis die Nacht erwägt, den fröhlich begonnenen Tag mit dunklen, immer dunkler

Werdenden Nachttüchern zuzudecken, tanzt das knochige Waisenkind zu

Hohlbergs bizarr-komischer Musik.

Er leiert und leiert, doch kalte Winter

Ziehen hinauf nach Königsberg, und nur noch kranke Bettler und Tote ruhen

In der eisigen Stadt.

Willens, den «Krieger» zu beschämen, bevorzugt Hohlberg

Den Winter als Mörder seiner Lieder, seiner Träume und seines Lebens.

Als

Der Judenfeind die Stadt Königsberg erreicht, zieht der Spielmann stolz

Und trunken in den verzweigten Labyrinthgarten nahe dem Marktplatz, um dort

Den harten Kampf gegen den russischen Winter, der ob seiner erdrückenden

Schneedecken nun endgültig seinem Namen gerecht wurde, zu verlieren

Einige Jahre später, nachdem der Leierkastenmann nachweislich aus der

Stadt verschwunden war, erzählte sich manch Königsberger die folgende

Geschichte:

Damals, im strengen Winter 1941, soll ein indisches Mädchen erfroren sein

6 Jahre alt und verliebt in die Geige.

Man sagt, das Kind hätte einen

Spielmann lachen hören, unten am Graben, in dem künstlich angelegten

Labyrinthgarten der Stadt.

«lachen» wie der Donner donnerte und Sonne in

Der Nase kitzelte, «lachen» wie es das Mädchen selbst nur allzu gerne tat

Barfuß und dem Leierkastenspiel eines Verrückten hörig, war es in den

Irrgarten gezogen, dem Gelächter des Leierkastenmannes folgend.

Fast

Verwegen ob der lauten Mitteilung stiefelte das Kind weiter, ohne je einen

Stiefel getragen zu haben.

Der Mann lachte und lachte, leierte immer

Wieder zwei, dann drei Töne.

Immer leiser verstummten sie in den vereisten

Schneebrettern, die sich nun nach und nach von den eisig bedeckten Hecken

Lösten

Man fand das Mädchen dann im Frühjahr danach, als viele Königsberger aus

Dem Süden zurückkehrten, um nach ihren Häuserresten zu sehen.

Es saß am Boden

Die Arme verschränkt, vor sich ein Kopekenstück, das aus einer leeren

Handschale fiel.

Den Kopf hatte es an einen Leierkasten gewinkelt.

Und

Dort, wo Schnee schon schmolz, doch Erde noch fern war, ragte die Holzhand einer

Feurig roten Marionette hervor.

Unter ihr — konnte das ein lachender Toter

Gewesen sein?

— fand man, die Marionette fest umklammernd, einen jüdischen

Musikanten, erfroren und genauso mindestens einen Winter tot

Sein Name: Elias Hohlberg, 39 Jahre alt

Өлім - бұл күлкі

Өйткені өмір біртүрлі

Ол қызыл есіктерді қағады

Өйткені оның төрешісі ақымақ

Өмір деген қызық

Ол енді менімен билемейтін кезде

Елеусіз сияқты

Бізге қандай өлім орнайды

Жарқын тон сияқты батыл өмір сүрдім

Мен ауру адам сияқты өмір сүремін ...

Патшаның айлығымен бала сияқты өмір сүрдім

Мен қолымнан келгенше өмір сүремін

Органды ұнтақтағыш батыл болып қалды

Оның ән айтуы күлкілі болды

Ол лираны мәжбүрлеусіз ойнады

Ол әзіл-қалжыңға айналды

Мен патшаның айлығымен адам сияқты өмір сүрдім

Мен ауру адам сияқты өмір сүремін ...

Мен (сондай) жарқын тон сияқты батыл өмір сүрдім

Мен қолымнан келгенше өмір сүремін...

Органды ұнтақтағыш батыл болып қалды

Оның ән айтуы күлкілі болды

Ол лираны мәжбүрлеусіз ойнады

Ол әзіл-қалжыңға айналды

Органды ұнтақтағыш батыл болып қалды

Оның ән айтуы күлкілі болды

Ол лираны мәжбүрлеусіз ойнады

Ол әзіл-қалжыңға айналды

Еврейлерді үлкен азғындау басталғанда, Хохлберг үшін жағдай қиындай түседі

Оның көңілді дыбыстары бар күлкілі адамзат идеалы

орындау.

Кенигсбергерлер соңғы әріптерін жазып жатқанда, жасырынып қалды

Тиындарды санап, келесі онжылдықты болжасақ, белгілі болды

Оған орган тартқыш, үнді аты бар жалаңаяқ қыз

«Чандраватии».

Бала су бассейндерінен лай басқан

Hohlberg рухына табыныңыз, секіріңіз және оның қорабының алдында ән айтыңыз, бұл

Қара көк көйлектерді екі қолмен көтеріп, түрлендірді

Қуыршақ тамызға қарап, біртүрлі би фигурасына айналды.

Таңертең ерте және ұзақ

Түн ойға келгенше, күн қараңғы, қараңғы және қараңғымен бақытты басталды

Сүйекті жетім күткен түнгі жамылғыларды жамылу үшін билейді

Хольбергтің таңқаларлық күлкілі музыкасы.

Ол дірілдеп, дірілдейді, бірақ суық қыс

Конигсбергке көтеріліңіз, тек ауру қайыршылар мен өлілер демалады

Мұздатылған қалада.

«Жауынгерді» ұятқа қалдырғысы келетін Хольберг оны қалайды

Қыс оның әндерінің, армандарының және өмірінің қанішері ретінде.

Қашан

Антисемиттер Кенигсберг қаласына жетті, минстр мақтанышпен қозғалады

Ал базар маңындағы тармақталған лабиринт бағында, сол маңда мас

Орыс қысымен ауыр күрес, өйткені оның жаншып

Қар жамылғысы өз атына сай болды

Арада бірнеше жыл өткен соң, дауылпаз атанды

қала жоғалып кетті, көптеген Кенигсбергер өзіне мынаны айтты

Оқиға:

Сонау 1941 жылдың қақаған қысында үнді қызы тоңып өлді деседі

6 жаста және скрипкаға ғашық.

Балада бар дейді

Шпилманның адам жасаған арықта күлгенін тыңдаңыз

Қаланың лабиринт бағы.

Күн күркіреп, күн кіргенде «күл».

Мұрын қытықтап, «күлді», өйткені қыздың өзі мұны істеуге өте қуанышты болды

Жалаң аяқ және жындының орган тартқышын тыңдап, ол ішке кірді

Орган ұнтағыштың күлкісіне еріп лабиринт сызды.

Жақын

Қатты хабарға батылы жеткен бала бірде-бір хабарсыз ары қарай ұмтылды

етік киген болуы.

Ер адам күлді және күлді, үнемі ұшатын

Тағы екі, содан кейін үш тонна.

Барған сайын олар мұзда үнсіз қалды

Мұзды қоршаулардан енді бірте-бірте үзіліп жатқан қар тақталары

шешу

Содан кейін қыз көктемде, көптеген кенигсбергерлер кеткеннен кейін табылды

Үйлерінен не қалғанын көру үшін оңтүстікке оралды.

Ол еденге отырды

Қолды айқастырып, алдында бір тиын, бос жерден алынған

Қол қорғанышы құлады.

Ол орган ұнтақтағышқа басын еңкейткен.

және

Қар еріп жатқан, бірақ жер әлі алыс жатқан жерде біреуінің ағаш қолы шығып кетті

Жалынды қызыл қуыршақ шығады.

Оның астында күлген өлі адам мұны істей алады

Болған?

— қуыршақты мықтап қысып тұрған біреуі табылды, еврей

Музыканттар, кем дегенде бір қыс бойы мұздатылған және өлген

Оның аты: Элиас Хохлберг, 39 жаста