2 Millionen Rubel - Angizia

Moskau, Winter 1904, Im Konzertsaal des Bolschoi-Theaters, am Swerlowplatz,

und abgelegen von diesen vierlen schon tagelang verschneiten Statuen,

setzten sich die letzten geladenen Gaste in den Saal und legten ihre

Kleider zur Seite.

Nur Delegierte, Maler und Feuilletonisten in ihrer

kulturellen Eigenart schmollten noch in ihren Lehnstuhlen nebenan (im

Erker) und vergaben sich hinter den Fachern ihres Kartenspiels.

Auben,

rundumher im Schneeaquarell, spazierte und plauderte das geistliche Moskau.

Gemultich geduckte Burgerhauser warfen blumerante Schattenbauten auf die

Nordseite des Konzertsaals, was die Sperrschrift des Papieranschlages an

der Pforte verdeckte und Kerzenlichter bis zum Dochtnacken erstickte.

In

den Wohnbauten sah man Madchen in karierten Puffarmelkeidern, sie saben auf

farierten Samtpolstersesseln und umsaumten die glanzlosen Fenster ihrer

Baracken.

Stets angeborene Wege und Hauser, Aus und Einblicke, die

Zacharias mit scharfen Blicken stach.

Seine schon nabkalte Trommel hatte er

mit einem Fell zugedeckt und im Nacheinander dieses Nachmittags aus der

Pflicht in den Alltag getragne.

Angelehnt an den Flugelrand der

Rundbogenfenster (zum Festsaal) starrte er in den prominenten

Menschenrummel im Odeum, der sich um ein Pianoforte versammelte, um

verschiedenen Virtuosen mit passivem Applaus zu schmeilchen.

Zwischen den

riesigen Proszeniumturen lehnten Soldaten, die das Ausmab der Lichtstrecke

kontrollierten und nach Dochttoten und Parade nur mehr Glanz am weinroten

Teppichboden duldeten.

Als der erste Virtuose in die Tasten des prunkvollen

Flugels schmetterte, lehnten sich alle grob und kleingewachsenen Menschen

auf und bedeckten ihr Herz, patriotisch und stolz auf Rachmaninows

Tondichtung, mit dem rechten Handrucken.

Unbeirrt und stolzgemacht vom

Chauvinismus der Menschen im Saal legt Zacharias seine Trommel frei und

beginnt loszumaschieren, erst links, dann rechts, entschlossen in seine

Trommel zu schlagen.

Er durchstobt die riesigen Holzturen und zieht

trommelnd in den Konzertsaal ein.

Vor dem Pianisten angehalten — die

geladenen Gaste geizten nicht mit Hochmut und stachen ihn indes mit feurig

roten Blicken — lost er die Trommel aus der wundgeschundenen Lederschleife

und legt sie vor das Klavier.

Es war sien letzter Trommelschlag.

(Damals

war Zacharias 9 Jahre alt.)

Мәскеу, 1904 жылдың қысы, Сверлов алаңындағы Үлкен театрдың концерттік залында,

және бірнеше күн бойы қар жауған төрт мүсіннен басқа,

соңғы шақырылған қонақтар залға отырып, өз қонақтарын қойды

киім жағына.

Олардың ішінде тек делегаттар, суретшілер мен колоннашылар

мәдени ерекшеліктер әлі де көрші креслоларында мұңайып тұрды (үйде

шығанақ терезесі) және карталар палубасының бөлімдерінің артында өздерін кешірді.

Аубен,

айналасында қарлы акварельмен, серуендеп, рухани Мәскеуді әңгімелесті.

Мультих еңкейген Бургерхаузер гүлді көлеңкелі ғимараттарды тасқа лақтырды

Қағаз хабарламаның курсивпен көрсетілген концерт залының солтүстік жағы

Қақпа тығылып, шамның жарығы желкесін тұншықтырды.

жылы

тұрғын үйлерде жалпақ жеңді көйлек киген қыздарды көруге болады, олар отырды

түрлі-түсті барқыт креслолар мен олардың терезелері жылтыр емес

казарма.

Әрқашан туа біткен жолдар мен үйлер, бұл туралы түсініктер

Зәкәрия өткір көздерімен пышақтады.

Оның қазірдің өзінде салқын барабаны болды

жүнмен жабылған және кезекпен бүгін түстен кейін

Күнделікті өмірде киетін міндет.

Қанаттың жиегіне негізделген

Доғалы терезе (бал залына) ол көрнекті жерге қарады

Одеумдағы фортепианофортқа жиналған халық

әртүрлі виртуоздарды пассивті шапалақпен мақтау.

Арасында

Үлкен просцениум есіктері еңкейген сарбаздар, жеңіл созылу дәрежесі

бақыланатын және фитиль өлгеннен кейін және шеруден кейін шарап-қызылға көбірек жарқырайды

Кілемге төзімді.

Керемет пернелердегі бірінші виртуоз ретінде

Флюгельдер шуылдады, барлық дөрекі және қысқа адамдар еңкейді

олардың жүректерін жауып, патриоттық және Рахманиновтарды мақтан тұтады

Үнді өлең, оң қолдың арқасымен.

Шыдамсыз және мақтан тұтады

Залдағы адамдардың шовинизмі, Захария өзінің барабанын әшкерелейді және

Жүріп бастайды, алдымен солға, содан кейін оңға, оның ішінде

барабан соғу.

Ол үлкен ағаш есіктерді жарып өтіп, тартады

концерт залына барабан соғу.

Пианисттің алдына тоқтады

шақырылған қонақтар менмендікке сараң болмай, оны отпен пышақтады

қызыл көздер - ол жараланған былғары ілмектен барабанды босатады

және оларды пианиноның алдына қояды.

Бұл оның соңғы барабаны болды.

(Сол кезде

Зәкәрия 9 жаста еді.)