Клён - Андрей Бандера

Клен ты мой опавший, клен заледенелый,

Что стоишь, нагнувшись, под метелью белой?

Или что увидел?

Или что услышал?

Словно за деревню погулять ты вышел.

Там он встретил вербу, там сосну приметил,

Распевал им песни под метель о лете.

Сам себе казался я таким же кленом,

Только не опавшим, а вовсю зеленым.

И, утратив скромность, одуревши в доску,

Как жену чужую, обнимал березку.

Клен ты мой опавший, клен заледенелый,

Что стоишь, нагнувшись, под метелью белой?

Сен менің құлаған үйеңгімсің, мұзды үйеңгімсің,

Неге тұрсың, еңкейіп, ақ боранның астында?

Немесе не көрдіңіз?

Немесе не естідіңіз?

Ауыл сыртына қыдыруға шыққандай.

Онда талды кездестірді, қарағайды көрді,

Қарлы боранда оларға жаз туралы ән айтты.

Мен өзім үшін сол үйеңкі болып көріндім,

Тек құлаған жоқ, бірақ күшті және негізгі жасыл.

Ал, қарапайымдылықты жоғалтып, тақтада ақымақ болып,

Біреудің әйеліндей қайыңды құшақтады.

Сен менің құлаған үйеңгімсің, мұзды үйеңгімсің,

Неге тұрсың, еңкейіп, ақ боранның астында?