The Isle - AHAB

It’s been five days

In these boats of the Glen Carrig

When I’s awed by such solitude

Alas, God moves in mysterious ways

So we pulled wearily towards the isle

I swear t’was all but flagrant flatness

If we’d only known it was sheer madness

We’d stay away many a nautical mile

Then there came the first telling of life

Like a lonesome wind or a breathy sigh

Yet there was no breeze that filled the air

With such a despairful cry

We harked to the weeping of souls

When it died away — no further calls

There was this monstrous silence after all

Again we harked — what might next befall?

A sullen growling from afar —

The dark was full of it, I swear

Aye, no word of which I’ve knowlede

So well describes this hunger, most awesome to the ear

Бес күн болды

Глен Карригтің осы қайықтарында

Мен осындай жалғыздыққа таң қалғанда

Өкінішке орай, Құдай жұмбақ жолмен қозғалады

Сондықтан біз аралға шаршадық

Ант етемін, бұл жалпақ жалпақ болғаннан басқа

Егер біз тек білетін болсақ, ол ақылсыздық болды

Біз көп теңіз милясын қалдырар едік

Содан кейін өмір туралы алғашқы баяндама келді

Жалғыз соққан жел немесе тынысты күрсіну сияқты

Әйтсе де ауаны толтыратын жел болмады

Сондай үмітсіз жылаумен

Біз жандардың жылауына көндік

Ол қайтыс болған кезде - бұдан әрі қоңыраулар жоқ

Ақыр соңында, бұл қорқынышты тыныштық болды

Біз тағы да қорқыттық — әрі қарай не болуы мүмкін?

Алыстан күңіренген дауыс —

Қараңғылық оған толы болды, ант етемін

Иә, мен білетін сөз жоқ

Сондықтан бұл аштық туралы жақсы сипаттайды, құлаққа ең керемет