Девушка у алтаря - Вячеслав Быков

Принесёт февраль нам прибрежный лёд,

Снежную вуаль вьюга напоёт,

Мелодию детства, согрев моё сердце.

По ночной тропе за любимым в путь

Ты брела во тьме, чтобы вновь вернуть

Свои надежды и остаться с ним, как прежде, навсегда.

Припев:

Раскрыв молитвенник и голову склоня

Девушка стоит у алтаря.

Скажет что-то вновь с надеждой, неспеша,

Преклонив свои колени, словно мать над колыбелью малыша.

Через год тебе принесёт письмо

Старый почтальон, в нём немного слов.

Желанные вести, с любимым вновь вместе.

И разлуки тень вдруг заменит свет,

И наступит день, впереди сто лет

Любви безбрежной и вдвоём вы как и прежде навсегда.

Припев:

Раскрыв молитвенник и голову склоня

Девушка стоит у алтаря.

Скажет что-то вновь с надеждой, неспеша,

Преклонив свои колени, словно мать над колыбелью малыша.

Раскрыв молитвенник и голову склоня

Девушка стоит у алтаря.

Скажет что-то вновь с надеждой, неспеша,

Преклонив свои колени, словно мать над колыбелью малыша.

Ақпан бізге жағалау мұзын әкеледі,

Боран қарлы жамылғыны жырлайды,

Жүрегімді жылытқан балалық шақтың әуені.

Жолда сүйіктіңізге түнгі жолда

Қайта оралу үшін қараңғыда адасып кеттің

Сіздің үміттеріңіз және онымен бірге болыңыз, бұрынғыдай, мәңгі.

Хор:

Намаз кітабын ашып, басын иіп

Қыз құрбандық үстелінде тұр.

Үмітпен тағы бірдеңе айт, ақырын,

Бесіктегі анадай тізерлеп.

Бір жылдан кейін хат әкелесің

Қарт пошташы, ішінде аз сөз бар.

Қайтадан сүйіктіңізбен бірге қалаған жаңалық.

Ал бөлінудің көлеңкесі кенеттен жарықтың орнын басады,

Ал күн келеді, жүз жылдан кейін

Шексіз махаббат және екеуің бұрынғыдай мәңгілік.

Хор:

Намаз кітабын ашып, басын иіп

Қыз құрбандық үстелінде тұр.

Үмітпен тағы бірдеңе айт, ақырын,

Бесіктегі анадай тізерлеп.

Намаз кітабын ашып, басын иіп

Қыз құрбандық үстелінде тұр.

Үмітпен тағы бірдеңе айт, ақырын,

Бесіктегі анадай тізерлеп.