Lisboa À Noite - Kátia Guerreiro

Lisboa adormeceu, já se acenderam

Mil velas, nos altares das colinas

Guitarras pouco a pouco emudeceram

Cerraram-se as janelas pequeninas

Lisboa dorme um sono repousado

Nos braços voluptuosos do seu Tejo

Cobriu a colcha azul do céu estrelado

E a brisa veio a medo, dar-lhe um beijo

Lisboa… andou de lado em lado

Foi ver uma toirada, depois bailou, bebeu

Lisboa… ouviu cantar o fado

Rompia a madrugada quando ela adormeceu

Lisboa não parou a noite inteira

Boémia, estouvada, mas bairrista

Foi á sardinha assada lá na feira

E á segunda sessão duma revista

Dali, p’ro Bairro Alto, enfim galgou

No céu, a lua cheia refulgia

Ouviu cantar o fado, e então sonhou

Que era a saudade aquela voz que ouvia

Лиссабон ұйықтап қалды, олар жанып үлгерді

Мың шырақ, төбелердің киелі жерлерінде

Гитараның дыбысы бірте-бірте өшірілді

Кішкентай терезелер жабылды

Лиссабон тыныш ұйықтап жатыр

Сенің Тагустың ерікті құшағында

Жұлдызды аспанның көк көрпесін жамылды

Жел қорқып кетті, оны сүйіңіз

Лиссабон... бір жаққа қарай жүрді

Ұрысты көруге барды, сосын биледі, ішеді

Лиссабон... фадо әнін естіді

Ол ұйықтап жатқанда таң атады

Лиссабон түні бойы тоқтамады

Богемия, жабайы, бірақ жергілікті

Сол жерде қуырылған сардинаға бардым

Және журналдың екінші сессиясы

Ол жерден, Баирро Альтоға, ол ақыры көтерілді

Аспанда толған ай жарқырап тұрды

Ол Фадоның ән айтқанын естіді, содан кейін армандады

Мен естіген дауыс қандай сағыныш еді