Я стервенею - Янка Дягилева

Я неуклонно стервенею с каждым смехом, с каждой ночью,

С каждым выпитым стаканом,

Я заколачиваю двери, отпускаю злых голодных псов

С цепей на волю —

Некуда деваться, нам остались только сбитые коленки…

Я неуклонно стервенею с каждым разом…

Я обучаюсь быть железным продолжением ствола,

Hачалом у плеча приклада,

Сядь, если хочешь — посиди со мною рядышком на лавочке,

Покурим, глядя в землю.

Hекуда деваться, нам достались только грязные дороги…

Я неуклонно стервенею с каждым шагом…

Я неуклонно стервенею с каждой шапкой милицейской,

С каждой норковою шапкой,

Здесь не кончается война, не начинается весна,

Hе продолжается детство —

Hекуда деваться, нам остались только сны и разговоры…

Я неуклонно стервенею с каждым разом,

Я неуклонно стервенею с каждым шагом,

Я неуклонно стервенею с каждым часом…

Мен әр күлген сайын, әр түнде ренжідім,

Әрбір ішкен стаканмен,

Ашуланған аш иттерді жіберіп, есіктерге мініп жатырмын

Шынжырдан бостандыққа дейін -

Барар жеріміз жоқ, тек тізелеріміз сынды...

Мен үнемі ренжітіп барамын...

Мен магистральдың темір жалғасы болуды үйренемін,

Бөксенің иығынан бастап,

Отырыңыз, қаласаңыз - менің қасыма орындыққа отырыңыз,

Шылым шегейік, жерге қарап.

Баратын жеріміз жоқ, бізде тек лас жолдар бар ...

Мен әр қадам сайын ақымақ болып бара жатырмын ...

Мен әр полиция қалпақшасын үнемі ренжітемін,

Әрбір күзен қалпақпен

Мұнда соғыс бітпейді, көктем басталмайды,

Балалық шақ жалғаспайды -

Барар жеріміз жоқ, арман мен әңгіме ғана қалды...

Мен үнемі тістеп жүрмін

Мен әр қадам сайын ренжідім,

Мен сағат сайын ақымақ болып бара жатырмын ...