Осенний романс - Виктор Третьяков

Когда часы двенадцать раз сыграют,

Я зажигаю свечи в келье тесной.

И вместе со свечами выгораю,

Расплавившись в гармонии небесной.

И музыка, как будто наважденье,

Стекает мне в подставленные руки…

Так происходит таинство рожденья,

И ангелы слетаются на звуки.

Ночь за окном, но ты со мною рядом,

И музыка теплом твоим хранима,

И я солгать не смею даже взглядом,

Поскольку так легко душа ранима.

Ведь у Любви, как у свечи горящей,

Такая же податливая мякоть.

И мы грустим о жизни уходящей,

Что, право, в пору ангелам заплакать.

Часы пробьют и подведут итоги,

Но музыка проиграна, как битва.

И вот уже ложится нам под ноги

Последняя осенняя молитва.

Такая грусть лишь в это время года:

Господь не зря мгновенья выбирает…

И умирает осенью природа,

Но… как она красиво умирает!

Сағат он екі рет ойнағанда,

Мен тар камерада шам жағамын.

Шамдармен бірге мен сөнемін,

Көктегі үйлесімділікте балқыған.

Ал музыка әуесқойлық сияқты,

Ол менің қолыма түседі ...

Туылу рәсімі осылай өтеді.

Ал дыбыстарға періштелер ағылады.

Терезенің сыртында түн, бірақ сен менің қасымдасың,

Ал музыка сенің жылуыңмен сақталады,

Бір қарасам да өтірік айтуға батылым бармайды,

Өйткені жан өте оңай жараланады.

Өйткені, Махаббат, жанып тұрған шырақ сияқты,

Сол серпімді целлюлоза.

Өтіп бара жатқан өмірге мұңайып,

Шынында да, періштелердің жылайтын уақыты қандай?

Сағат соғып, қорытындылайды,

Бірақ музыка шайқас сияқты жоғалады.

Енді ол біздің аяғымыздың астында жатыр

Соңғы күзгі намаз.

Мұндай қайғы жылдың осы уақытында ғана:

Жаратқан Ие сәттерді бекер таңдамайды...

Ал табиғат күзде өледі,

Бірақ... ол қандай әдемі өледі!