Résumé...- - Sopor Aeternus & The Ensemble Of Shadows

Over there that little mountain rises,

while some others dissolve into a plain.

Time redefines itself

and falls in sadness grain by grain…

«Time, my dear, heals all the wounds»,

the two-tongued echoes seem to say.

But nothing, nothing changes here,

this pain remains and will not go away.

Lament:

«I went weak, as I grew old,

and time itself has made me slow…-

and as I close my eyes in sadness

a thousand seasons come and go…»

Mighty enough to cover all

and also cruel enough to reveal,

but all the wounds and scars he carries

neither force nor kiss can ever heal.

No, time heals nothing, nothing, nothing…-

spitefully turns away and laughs.

Leaves you half-broken and in defiance

is only added another scar…

Call it «blind"how he is writhing,

counting hours, centuries…-

the pain it grows and glows in tides,

unable to vanish, unwilling to cease…

No, time healnothing, nothing, nothing…-

pushes 'till we’re diving into different flesh.

Time heals nothing, nothing, nothing

petrified within some unnameable shame…

Lament:

«Time's fingers claw, I am losing hold,

there is no hope for me on earth.

Time either still or maybe rushing…-

in any case it will turn out worse…-

Time is fleeting, time stands still,

it stops for no-one and we’re trapped within,

and though he may dream of the light,

he is falling back (in)to the left-hand side…

Rèsumè:

«How I wish that I was dead

and rest in final peace…-

but even the luxury of death

can’t cure the wounds time cannot heal…»

Сол жерде кішкентай тау көтеріледі,

ал кейбіреулері жазықтыққа  ериді.

Уақыт өзін қайта анықтайды

және бір бір  қайғы  қалады...

«Уақыт, қымбаттым, барлық жараларды емдейді»,

екі тілді жаңғырық айтқандай.

Бірақ мұнда ештеңе, ештеңе өзгермейді,

бұл ауырсыну сақталады және  кетпейді.

жоқтау:

«Мен қартайған сайын әлсіреп қалдым,

және уақыттың өзі мені баяулатты...-

Мен қайғы-қасіретке көз жұмдым

 мың жыл мезгілі келеді және кетеді...»

Барлығын қамтуға жеткілікті

сондай-ақ ашуға жеткілікті қатыгез,

бірақ оның барлық жаралары мен тыртықтары

күш те, сүйісу де ешқашан емдей алмайды.

Жоқ, уақыт ештеңені емдемейді, ештеңені, ештеңені ...

өшпенділікпен бұрылып күледі.

Сізді жартылай сынған және қарсы  қалдырады

 тек тағы бір тыртық қосылды...

Оны «соқыр» деп атаңыз, ол қалай бұралып жатыр,

сағаттарды, ғасырларды санау...

ол өсіп  толқын  жарқырататын  ауырсыну,

жоғала алмау, тоқтатқысы келмеуі…

Жоқ, уақыт емдейді, ештеңе, ештеңе...

біз әртүрлі етге сүңгігенше итереді.

Уақыт ештеңені емдемейді, ештеңені, ештеңені емдемейді

кейбір атаусыз ұяттың ішінде тасталған ...

жоқтау:

«Уақыттың саусақтары тырнақтай, мен ұстамды ұстап жүріп жатырмын,

Мен үшін жер бетінде үміт жоқ.

Уақыт не тыныш, не асығыс...-

кез келген жағдайда жаман болады...-

Уақыт  зымырап, уақыт тоқтап тұр,

ол ешкім үшін тоқтайды және біз іште қалып қоямыз,

және ол жарықты армандаса да,

ол сол жаққа қайта (ішке) түсіп жатыр...

Түйіндеме:

«Мен өлгенімді қалай қалар едім

және соңғы тыныштықта демалыңыз...-

бірақ тіпті өлімнің салтанаты

жараларды емдей алмайды уақыт емдей алмайды...»