Вот же это слово - Пикник

Слово — это ветер, ветер — это…

Вот же это слово, с ног как будто сбило.

Слово — это ветер, а ветер — это сила.

Издали и город кажется осколком,

Потому не вечно, потому недолго.

Вот же эти руки, шёлк и злые плети

Бьют, а мне не больно, я один на свете.

Подожгу звезды, что ещё остались,

Попрошу небо: «Обогрей малость!»

На заре тихо солнце разбудит.

Все, что захочешь, все так и будет.

День уходящий сбросит оковы,

Зачеркни старый, нарисуй новый…

Вот бы обогреться искрами рассвета,

А уже торопят, мол, пройдет и это.

Уж звезда на небе сто имён сменила,

Имя — это слово, слово — это ветер, а ветер — это…

Ветер — это…

Сөз – жел, жел – жел...

Бұл сөз мені аяғымнан құлатқандай болды.

Сөз – жел, жел – күш.

Алыстан қала сынық сияқты,

Сондықтан, мәңгі емес, сондықтан ұзақ емес.

Міне, бұл қолдар, жібек және зұлым қамшылар

Олар мені ұрды, бірақ бұл маған зиян тигізбейді, мен әлемде жалғызбын.

Мен әлі қалған жұлдыздарға от қоямын

Мен аспаннан сұраймын: «Кішкене жылытыңыз!»

Таң атқанда күн тыныш оянады.

Сіз не қаласаңыз, бәрі солай болады.

Өтіп бара жатқан күн бұғауларды тастайды,

Ескіні сызып тастаңыз, жаңасын сызыңыз...

Таңның ұшқынымен жылытар еді,

Ал олар онсыз да асығыс, бұл да өтеді дейді.

Аспандағы жұлдыз жүздеген атауды өзгертті,

Аты – сөз, сөз – жел, жел –...

Жел бұл...