Кукла с человеческим лицом - Пикник

Мир как будто надвое расколот,

За витрины голубым стеклом,

Тихо плачет манекен бесполый,

Кукла с человеческим лицом.

Просит одинокими ночами

Просит он у неба одного:

Чтоб огонь от искры изначальной

Разгорелся в сердце у него.

Чтобы было сладко,

Чтобы было больно,

Чтобы каяться потом.

Вот и плачет манекен бесполый,

Кукла с человеческим лицом.

Станет он Перекати-поле,

Станет ждать, чтоб жар надежды стих.

Чтоб одну стеклянную неволю

Разменять на тысячу других.

А пока он тишиною скован

За витрины голубым стеклом,

Тихо плачет манекен бесполый,

Кукла с человеческим лицом.

Әлем екіге бөлінген сияқты

Көк шыны терезелердің артында

Жыныссыз манекен тыныш жылап жатыр,

Адам тұлғасы бар қуыршақ.

Жалғыз түндерде сұрайды

Ол аспаннан сұрайды:

Осылайша, алғашқы ұшқыннан шыққан от

Жүрегінде өртенген.

Тәтті болу үшін

Жаралау

Кейін өкіну үшін.

Сонымен жыныссыз манекен жылап жатыр,

Адам тұлғасы бар қуыршақ.

Ол шөмішке айналады,

Үміттің қызуы басылғанша күтер.

Осылайша, бір шыны құлдық

Басқа мыңға айырбастаңыз.

Ал ол үнсіздікке ілінген кезде

Көк шыны терезелердің артында

Жыныссыз манекен тыныш жылап жатыр,

Адам тұлғасы бар қуыршақ.