Впотьмах - Ольга Арефьева, Пётр Акимов

Мы красное пили впотьмах и, поверьте,

Не знали, что тать, неслышно как тень

Крадётся сквозь верески.

Умер день,

Ветер шумит над жилищами смерти —

Мы красное пили впотьмах.

Мы красное пили впотьмах и, поверьте,

Не знали, что тать, ухмыляясь, идёт

По нашей улице, стал у ворот —

Веселье — на грани жизни и смерти,

Мы красное пили впотьмах.

Мы красное пили впотьмах и, поверьте,

Не знали, что тать возле наших дверей —

Ни вздоха, ни всхлипа, ни скрипа костей.

Жизнь — это лестница, лестница к смерти,

Мы красное пили впотьмах.

Мы пили впотьмах и не ждали, поверьте,

Что тать осмелеет, вломится в дом,

Где мы веселимся меж злом и добром…

И плащ мой чёрный — чернее смерти —

Схватил он, помедлил, пригубил бокал,

И красное платье с тебя он сорвал,

И сгинул.

И сгинули наши сомненья пустые.

Мы в красных потёмках остались нагие.

Мы голы и нищи.

Одни.

Среди тьмы.

Мы.

Біз қараңғыда қызыл іштік және маған сеніңіз,

Олар ұрының не екенін білмеді, естімейтін көлеңке сияқты

Хизерлердің арасынан өтеді.

Күн өлді

Өлім үйлерінің үстінен жел соғады -

Қараңғыда қызыл түсті іштік.

Біз қараңғыда қызыл іштік және маған сеніңіз,

Олар ұрының күліп жүргенін білмеді

Біздің көшенің бойында, қақпаның алдында тұрды -

Қызық өмір мен өлім алдында,

Қараңғыда қызыл түсті іштік.

Біз қараңғыда қызыл іштік және маған сеніңіз,

Ұрының біздің есігімізге жақын екенін білмедім -

Күрсіну емес, жылау емес, сүйек сықырлау емес.

Өмір – өлімге апаратын баспалдақ

Қараңғыда қызыл түсті іштік.

Қараңғыда ішіп, күтпедік, сеніңіз

Ұры күшейіп, үйге кіріп кетеді,

Жамандық пен жақсылықтың арасында қуанатын жерде...

Менің қара плащым өлімнен де қара -

Ол оны ұстап алды, кідірді, стаканнан жұтты,

Ол сенің қызыл көйлегіңді жұлып алды,

Және қаза тапты.

Ал біздің бос күмәніміз сейілді.

Қызыл қараңғыда жалаңаш қалдық.

Жалаңаш, кедейміз.

Жалғыз.

Қараңғылықтың ортасында.

Біз.