Элегия - Ольга Арефьева, Пётр Акимов

Я с головою склонённой

В чашу снов любовь наливаю.

Закат каплю крови,

А ночь каплю яда

Добавят в неё незаметно.

Но меня можно убить только счастьем, Тогда я умру улыбаясь.

Я — маленький цветок у тебя на ладони, Уснувший в твоём дыханьи.

Там, где земля склонилась над небом,

Там, где вода обнимает камень,

Там, где с тобой мы слились в объятьях, Замерло всё в молчаньи.

Там, где не дышит птица,

Где не взлетает

Ветер,

В реке несоленых слёз слились

Наши с тобою руки.

Мой взгляд босиком обегает

Горячее солнце, не обжигаясь.

В ладонях зелёных листьев

Протянута вечность, увитая цветами.

Сегодня я умею летать,

И воздух сгущается мёдом.

Сегодня я не буду дышать,

Ведь в лёгких налита сладость

Света.

Не слушай моей болтовни,

Не доверяй моим волосам и губам.

Лучше услышь тишину,

Обними пустоту.

Они любят тебя не меньше.

Я — это они,

Моё тело — обман,

А на самом деле

Живут лишь они, а мы в их играх —

Краски, звуки,

Кисти и глина.

Мен басымды иіп отырмын

Мен махаббатты армандардың тостағанына құямын.

Күннің батуы бір тамшы қан

Ал түн – удың бір тамшысы

Олар оны сезінбейтін түрде қосады.

Бірақ мені тек бақыт өлтіреді, Сонда күліп өлемін.

Мен алақандағы кішкентай гүлмін, Деміңде ұйықтап жатырмын.

Жердің аспанға иілген жері

Су тасты құшақтайтын жерде

Құшақтасып сенімен араласқан жерде, Бәрі үнсіз қатып қалды.

Ешбір құс дем алмайтын жерде

Қай жерде ұшпайды

жел,

Тұзсыз жас қосылды өзенде

Қолымыз сенімен бірге.

Менің көзім жалаң аяқ

Күйіп кетпейтін ыстық күн.

Жасыл жапырақтардың алақанында

Мәңгілік керіліп, гүлмен өрілген.

Бүгін мен ұша аламын

Ал ауа балмен қалыңдайды.

Бүгін мен дем алмаймын

Өйткені, тәттілік өкпеге құйылады

Света.

Менің сөзімді тыңдама

Менің шашым мен ерніме сенбе.

Тыныштықты естіген жөн

Бослықты қабылдаңыз.

Олар сені кем емес жақсы көреді.

Мен олармын

Менің денем өтірік

Және шын мәнінде

Тек олар өмір сүреді, ал біз олардың ойындарында -

түстер, дыбыстар,

Қылқалам және саз.