Зелёная дверь - Олег Медведев, Роман Филиппов

Припев:

Так где моя зеленая дверь?

Оборван провод, я теряю свой нюх.

Где-то там — за тысячу миль отсюда —

Тот мир, где моя зеленая дверь.

Уходит кто-то, я его заменю

На собачьей вахте ожидания чуда.

Тихо: город спит весь от ушей до пят,

Ночь под горку — а пепельница полна,

И там, далеко за зеленой дверью —

Ночь над островом, аборигены спят,

А я опять стою у окна,

Опять не сплю — стою у окна,

Жду чего-то.

Ночь под пальцами тянет свои шелка,

Звезды белые звоном из темноты —

Все началось с того, что также ночью

Я услышал марш призрачного полка.

Я никогда не буду старше, чем ты,

Я ни за что не стану старше, чем ты,

Эх, хоть тресни.

Ну что ж тут сделаешь, коль с четырех сторон

Пыль идущих рот, пламя поющих глаз:

Забудь, служивый, о родимом доме,

Пришивай, капрал, косточки на шеврон.

Покуда дверь открыта для нас —

Четыре шага вверх — и в запас —

Эх, да на дембель…

Припев.

Я растаю снежинкою на виске,

Шлепнусь каплей на вянущие цветы,

И не зови меня — я вышел в небо,

Дым твоих свечей выкашляв как фосген,

Я никогда не буду старше, чем ты,

Я ни за что не стану старше, чем ты,

Эх, хоть тресни.

Скоро мой черед строиться на плацу,

На щеке моей светлая полоса,

Но ты не думай, будто это слезы —

Просто звездочка чиркнула по лицу.

А там за дверью — море, леса,

А там за дверью — все небеса,

Эх, да без краю.

И ты не спрашивай, что ж я такой дурной,

Злыми пальцами доводы теребя,

Ведь я хотел бы жить как ты —

Да только небо звездное движется надо мной.

Я никогда не буду старше тебя,

Я ни за что не стану старше тебя,

Эх, так уж вышло.

Припев.

Хор:

Сонда менің жасыл есігім қайда?

Сым үзілді, иіс сезуім жоғалып жатыр.

Бір жерде - мың миль қашықтықта -

Менің жасыл есігім тұрған әлем.

Біреу кетеді, мен оны ауыстырамын

Керемет күтіп тұрған ит сағатында.

Тыныш: қала құлақтан аяғына дейін ұйықтайды,

Төменгі түн - және күлсалғыш толы,

Міне, жасыл есіктің артында -

Аралда түнде жергілікті тұрғындар ұйықтап жатыр,

Мен тағы да терезенің алдында тұрмын,

Мен қайтадан ұйықтай алмаймын - мен терезеде тұрмын,

Бірдеңені күту

Саусақ астындағы түн жібектерін тартады,

Жұлдыздар қараңғылықтан ақ шырылдауда -

Мұның бәрі түнде де басталды

Мен елес полктің маршын естідім.

Мен ешқашан сенен үлкен болмаймын

Мен сенен ешқашан қартаймаймын

Е, кем дегенде жарылып кет.

Ал, мұнда не істей аласың, төрт жақтан

Жүрген ауыздың шаңы, ән салған көздің жалыны:

Ұмыт, солдат, қымбатты үйіңді,

Шевронға тігіс, дене, сүйектер.

Бізге есік ашық болғанша -

Төрт қадам жоғары - және резервке -

О, иә, демобилизацияға ...

Хор.

Мен ғибадатханада қар ұшқыны сияқты еримін,

Мен солған гүлдерге бір тамшы ұрамын,

Маған қоңырау шалмаңыз - мен аспанға шықтым,

Фосген сияқты шамдарыңыздың түтінін жөтеліңіз,

Мен ешқашан сенен үлкен болмаймын

Мен сенен ешқашан қартаймаймын

Е, кем дегенде жарылып кет.

Жақында парад алаңында сап түзеу кезегім келеді,

Бетімде жеңіл жолақ бар,

Бірақ бұл көз жас деп ойламаңыз -

Жұлдызша ғана бетке түсті.

Есіктің артында - теңіз, ормандар,

Есіктің артында - барлық аспан,

Иә, шетсіз.

Неліктен сонша ақымақпын деп сұрамайсың ба,

Зұлым саусақтармен, аргументтерді тартып,

Өйткені, мен сен сияқты өмір сүргім келеді -

Иә, үстімде жұлдызды аспан ғана жылжып тұр.

Мен ешқашан сенен үлкен болмаймын

Мен сенен ешқашан қартаймаймын

Е, дәл солай болды.

Хор.