Мантра (Орфей) - Noize MC

Без неё я не там и не здесь:

Нет ни земли, ни небес,

Ни вчера, ни сегодня, ни завтра.

Между «никогда» и «нигде»,

Духом над водой в темноте,

Тишину повторяю, как мантру;

И никому не слышный мой стон

Разносится в сотни сторон

Песней, чтоб хоть как-то проститься,

Будто это в жёлтом монах

Над рекой развеял мой прах,

Ганг перепутав со Стиксом.

Вот, похоже, и прочтена наша история от «А» до «Я» -

В смехотворно коротком заплыве от ада я.

В полёте без крыльев музы ускоряюсь, в бездну падая –

Из ран усопших давить поздновато яд,

Ведь уже не в ней искра, что в лабиринтах вен шипела содой:

Финальный тоннель;

cырость и тлен;

мрачные своды.

Нереальная цель.

И в лодке – уже до колен Стикса сточные воды.

Судну не светит мель, и палубы крен - всё заметней, по ходу.

Но я веду свой Арго – пусть это мой культ «карго», и всё - насмарку:

Надежда ещё шевелится, как ковры под «маркой»,

А вёсла рождают всплески, хоть мозг утверждает резко,

Что всё это - тщетный беспонт, как слать на городской эсэмэски.

Продрог и промок до костей и до нитки весь,

В глазах – от соли резь, хоть грунтовые воды пресны;

Мне до неё - как от полярной ночи до балканской весны:

Я в этих мутных водах оседающая взвесь…

Без неё я не там и не здесь:

Нет ни земли, ни небес,

Ни вчера, ни сегодня, ни завтра.

Между «никогда» и «нигде»,

Духом над водой в темноте,

Тишину повторяю, как мантру;

И никому не слышный мой стон

Разносится в сотни сторон

Песней, чтоб хоть как-то проститься,

Будто это в жёлтом монах

Над рекой развеял мой прах,

Ганг перепутав со Стиксом.

Где были ранее эти прозрения?

Понимание сути?

Почему бы не обойтись без ко дну идущих посудин

В этих волнах леденящих?

В мазуте бельё не может белей стать:

Ни вопль щемящий не будит её, ни комплекс спасательных действий.

Ну, что, мистер церемониймейстер?

Греет тебя взлёт карьеры твоей орфейской?

Допрыгался?

Допелся?

Наслушался доводов веских

В пользу того, что всё твоё прошлое - баласт мешающий, дескать?

Вот он - триумф!

Жаль, отпраздновать не с кем, не правда ли?

Шею пригнув под весом цепей и короны с брильянтами,

Идёшь ко дну - и если бы церберы не гавкали,

Ты бы познал тишину, в которой рождались Вселенной первые атомы.

Она и так ведь внутри - кто-то нажал кнопку «mute»

И в груди закупорил крик, утопив его в том, что живые не пьют.

Теперь он рвёт оболочку, как скрученный лист - кожух почки,

Подвесив кровавые капли из труб евстахиевых серьгами на мочках...

Без неё я не там и не здесь:

Нет ни земли, ни небес,

Ни вчера, ни сегодня, ни завтра.

Между «никогда» и «нигде»,

Духом над водой в темноте,

Тишину повторяю, как мантру;

И никому не слышный мой стон

Разносится в сотни сторон

Песней, чтоб хоть как-то проститься,

Будто это в жёлтом монах

Над рекой развеял мой прах,

Ганг перепутав со Стиксом.

Онсыз мен мұнда емеспін және мұнда емеспін:

Жер де, аспан да жоқ

Кеше емес, бүгін емес, ертең емес.

«Ешқашан» мен «ешқайда» арасында

Қараңғыда судың үстіндегі рух

Мен үнсіздікті мантра сияқты қайталаймын;

Ал менің ыңыранғанымды ешкім естімеді

Жүздеген бағытта таралады

Әйтеуір қоштасуға арналған ән

Сары түсті монах сияқты

Күлімді өзенге шашып,

Ганга стикспен шатастырылды.

Міне, біздің әңгімеміз «А»-дан «З-ға» дейін оқылған сияқты.

Мен тозақтан күлкілі қысқа жүземін.

Музаның қанаты жоқ ұшуда мен шыңырауға құлап, жылдамдаймын -

Өлгендердің жарасынан уды кеш басу үшін,

Ақыр соңында, тамыр лабиринттерінде сода ысқырған оның ұшқынында емес:

Соңғы туннель;

ылғалдылық және ыдырау;

қараңғы қоймалар.

Нақты емес мақсат.

Ал қайықта - қазірдің өзінде Styx канализациясының тізелеріне дейін.

Кеме қатып қалған жарқырамайды, ал палуба орамы жол бойында көбірек байқалады.

Бірақ мен өзімнің Аргомды басқарамын - бұл менің жүк табынуым болсын, және бәрі ағында:

Үміт әлі қозғалады, брендті кілемдер сияқты,

Ал ескектер жарылады, бірақ ми күрт бекітеді,

Мұның бәрі бос әурешілік екенін, қалаға мәтіндік хабарламаларды қалай жіберуге болады.

Сүйек пен жіпке дейін салқындатылған және дымқыл,

Көзде - жер асты суы тұщы болса да, тұздан ауырсыну;

Мен оған қамқормын - полярлық түннен Балқан көктеміне дейін:

Мен осы лай суларда, тұндырғыш суспензиядамын ...

Онсыз мен мұнда емеспін және мұнда емеспін:

Жер де, аспан да жоқ

Кеше емес, бүгін емес, ертең емес.

«Ешқашан» мен «ешқайда» арасында

Қараңғыда судың үстіндегі рух

Мен үнсіздікті мантра сияқты қайталаймын;

Ал менің ыңыранғанымды ешкім естімеді

Жүздеген бағытта таралады

Әйтеуір қоштасуға арналған ән

Сары түсті монах сияқты

Күлімді өзенге шашып,

Ганга стикспен шатастырылды.

Бұл түсініктер бұрын қайда болды?

мәнін түсіну?

Неліктен кемелерді суға батырмай жасамасқа

Бұл мұздатылған толқындарда?

Зығыр мазутта ағара алмайды:

Оны жылау да, құтқару шаралары да оятпайды.

Ал, салтанатты іс-шараның шебері?

Орфейлік мансабыңыздың көтерілуі сізді жылытады ма?

Сіз секірдіңіз бе?

Аяқталды ма?

Жақсы дәлелдерді тыңдады

Сіздің өткеніңіздің бәрі алаңдатарлық балласт екенін жақтайды, дейді олар?

Міне, бұл жеңіс!

Бірге тойлайтын ешкімнің жоқтығы өкінішті, солай ма?

Мойын шынжырлар мен гауһар тәждердің салмағымен бүгілген,

Сіз түбіне барасыз - және егер Церберус үрмеген болса,

Сіз Әлемнің алғашқы атомдары пайда болған тыныштықты білетін едіңіз.

Ол әлдеқашан ішке кірді - біреу «дыбысты өшіру» түймесін басты

Ал айғай кеудесін бітеп, тірінің ішпейтініне батып кетті.

Енді ол қабықты жыртып тастайды, бұралған жапырақ сияқты - бүйректің қабығы,

Құлақ сырғалары бар Евстахи түтіктерінен ілулі тұрған қанды тамшылар...

Онсыз мен мұнда емеспін және мұнда емеспін:

Жер де, аспан да жоқ

Кеше емес, бүгін емес, ертең емес.

«Ешқашан» мен «ешқайда» арасында

Қараңғыда судың үстіндегі рух

Мен үнсіздікті мантра сияқты қайталаймын;

Ал менің ыңыранғанымды ешкім естімеді

Жүздеген бағытта таралады

Әйтеуір қоштасуға арналған ән

Сары түсті монах сияқты

Күлімді өзенге шашып,

Ганга стикспен шатастырылды.