Wolgalied - Monika Martin

Allein!

Wieder allein!

Einsam wie immer.

Vorüber rauscht die Jugendzeit

in langer, banger Einsamkeit.

Mein Herz ist schwer und trüb mein Sinn,

ich sitz' im gold’nen Käfig drin.

Es steht ein Soldat am Wolgastrand,

hält Wache für sein Vaterland.

In dunkler Nacht allein und fern,

es leuchtet ihm kein Mond, kein Stern.

Regungslos die Steppe schweigt,

eine Träne ihm ins Auge steigt:

Und er fühlt, wie’s im Herzen frißt und nagt,

wenn ein Mensch verlassen ist, und er klagt,

und er fragt:

Hast du dort oben vergessen auf mich?

Es sehnt doch mein Herz nach Liebe sich.

Du hast im Himmel viel Engel bei dir!

Schick' doch einen davon auch zu mir.

Hast du dort oben vergessen auf mich…

Жалғыз!

Тағы да жалғыз!

Әдеттегідей жалғыздық.

Жастық жүгіріп өтіп жатыр

ұзақ, мазасыз жалғыздықта.

Жүрегім ауыр, ойым тұнжырап,

Мен алтын торда отырмын.

Еділ жағасында солдат бар,

отанына қамқор болады.

Қараңғы түнде жалғыз және алыс,

оған ай да, жұлдыз да жарқырамайды.

Қозғалмайтын дала үнсіз,

көзінен жас ағып:

Оның жүрегінде оның қалай жеп, кеміретінін сезінеді,

адам тастап кеткенде және ол жоқтауда

және ол сұрайды:

Сен мені сол жерде ұмыттың ба?

Жүрегім махаббатты аңсайды.

Сенімен көкте көптеген періштелерің бар!

Солардың бірін маған да жібер.

Сен мені сол жерде ұмыттың ба...